Krokodillentranen, wie kent ze niet? Zeker als je
kinderen hebt herken je ze meteen. Ik heb gelukkig een kind dat alleen maar
huilt als er echt iets is. Komt denk ik ook omdat ik al vrij snel korte metten
mee heb gemaakt met aanstellen en me dat ook in mijn eigen opvoeding is
bijgebracht. Met “aanstellerij” bereik je niets.
Als OvJ wordt je ook nog wel eens geconfronteerd met
krokodillentranen. Kort geleden was ik bij een voorgeleiding van een jongeman
bij de rechter-commissaris. “Meneer” werd ervan verdacht dat hij samen met twee
vrienden een fietser op straat in elkaar zou hebben geslagen en getrapt. En dat
zou er behoorlijk grof aan toe zijn gegaan. Zelfs toen het slachtoffer op de
grond lag waren ze nog doorgegaan met tegen zijn hoofd trappen, aldus de aangever.
Er waren twee getuigen die dat ook hadden gezien en daarover hadden verklaard
tegen de politie. Aanleiding was het feit dat de fietser de spiegel van de auto
van verdachte had geraakt. De vraag was echter of dat kwam omdat de fietser
raar fietste of omdat de auto slingerend door het smalle straatje reed. Hoe het
ook zij, er was, als je de aangever en getuigen mocht geloven, fors op de
fietser ingebeukt.
De verdachte ontkende bij de rc. Hij had het niet gedaan,
zijn twee vrienden waren plotseling de auto uit gesprongen en hadden de fietser
aangepakt en waren daarna weg gerend. Hij was onschuldig en was eigenlijk meer
slachtoffer want hij had schade aan zijn autospiegel. De rc was een andere
mening toegedaan en vond dat er voldoende bewijs lag en het feit ernstig genoeg
om deze jongeman voorlopig maar eens vast te houden. Die beslissing was het
startschot voor een scène waar de nodige krokodillentranen gehuild werden.
Traanvocht was in geen velden of wegen te bekennen.
Reacties
Een reactie posten