"Leef"

“He Gab, helaas weer mis. Vanaf heden heb ik een blog” Een What’s App-bericht dat ik een paar weken geleden kreeg. “WTF?” schreef ik terug…. Want het bericht kwam van een oud-studiegenoot waar ik  in mijn studententijd mee samen gewerkt had in een café. In 2013 werd er bij haar een zeldzame vorm van kanker geconstateerd. Na behandeling in Italië en een zware behandelperiode daarna in Nederland leek ze de strijd te hebben gewonnen, tot nu… Op meerdere plekken uitzaaiingen in haar hoofd, niet te opereren, niet te genezen, misschien wel met therapie te stabiliseren. 

Ik ging naar haar blog en las haar beweegredenen om te gaan schrijven. “Als ik je heb verwezen naar mijn blog betekent dat niet dat ik je interesse en compassie niet waardeer, het betekent simpelweg dat ik met jullie over leukere dingen wil praten.” Ik lees dus nu zeer regelmatig in haar blog hoe het gaat, hoe de eerste sessie behandelingen achter de rug is en ze nu weken moet wachten op een MRI die gaat vertellen of de therapie de boel heeft gestabiliseerd.  Ik heb met tranen in mijn ogen lopen vloeken toen ik las dat het herstel van de zware behandelingen goed ging maar dat de heftigheid de laatste dagen had gezeten in de kinderen vertellen dat mama niet meer beter zal worden. “Dat is echt loodzwaar, maar het was tijd om het ze te vertellen”, schreef ze. Drie jonge kinderen die nog de hele wereld moeten ontdekken. “Verdomme!” dacht ik. “Hoe moet je dat voor elkaar boksen?”  Zelf moeten dealen met een veel te snel naderende sterfelijkheid terwijl je jonge kinderen hebt is al zwaar genoeg, maar daar hoort dan ook nog bij dat je je kinderen op een zeker moment moet vertellen wat er aan de hand is…. Een haast onmenselijke opgaaf!

Het is misschien raar maar toen ik dat las schoten mijn gedachten vervolgens naar de volgende dag. Op zitting zou ik een moeder treffen die terecht staat omdat ze verdacht wordt van het proberen te vermoorden van haar vierjarige zoontje. De zaak diende pro forma omdat het onderzoek nog niet klaar was. Zoals het er nu naar uitziet was deze moeder door heel veel tegenslagen zo ten einde raad dat ze zelfmoord heeft proberen te plegen en van plan leek haar kind daarin mee te nemen.

Hoe groot was dit contrast… Een moeder van drie jonge kinderen, die moet dealen met mogelijk de grootste tegenslag die je kunt bedenken, vecht voor haar leven, voor het zo lang mogelijk samen met haar man kunnen en mogen genieten van haar opgroeiende kinderen. En daar tegenover een moeder die gezond is en haar gevecht wilde opgeven en daar haar kind mogelijk in mee heeft proberen te slepen….

En terwijl ik vloekend en tierend met tranen in mijn ogen door het huis liep stond zoonlief onder de douche muziek te luisteren. Een nummer waarvan hij me net had verteld dat hij het zo leuk vindt… “Leef” van Dré Hazes jr (over smaak valt te twisten..;-)) Door alles heen realiseerde ik me tegelijkertijd: “Count your blessings….”

Kijk en luister Dré Hazes jr. - Leef