"Love and Hate"

Ruzie, heftige meningsverschillen... ik hou er niet van. En ik kan ook echt een paar dagen van slag zijn als er in de hitte van de strijd pijnlijke dingen gezegd worden. Als het te vaak gebeurt komt er een moment dat de emmer vol is en de deur definitief dicht gaat. Maar zolang dat niet aan de orde is en de relatie/vriendschap te dierbaar is, wil ik dingen begrijpen, vraag ik om uitleg. En dat laatste kan ik dan weer zo drammerig doen dat het alleen maar meer irritatie oproept en de escalatie alleen maar groter wordt. Ik weet dat ik dan een vervelende dwingeland kan zijn. Maar ik wil het liefst dat dingen zo snel mogelijk uitgepraat worden. Het idee dat er afscheid wordt genomen en de kans bestaat dat er iets vreselijks gebeurt waardoor je het nooit meer uit kan praten vind ik beangstigend... en dus leg ik me niet snel neer bij het stoppen van de conversatie terwijl er nog veel woede of irritatie in de lucht hangt. 

Afgelopen week werd ik in mijn werk als officier van justitie geconfronteerd met een ruziënd stel (of ze exen waren was onduidelijk, zoals helaas vaak in dit soort knipperlichtsituaties). Alleen ging het hier wat verder dan hoogoplopende irritatie, meningsverschillen en woordenwisselingen. Hier was sprake van fors huiselijk geweld, fysiek geweld. Het was zelfs zo erg dat de man al eerder was opgepakt door de politie en was voorgeleid bij de rechter-commisarris. Deze had de voorlopige hechtenis van de man geschorst onder de voorwaarde dat de man geen contact meer mocht hebben met het slachtoffer. Maar  nu had de politie bij controle op de naleving van die voorwaarden het slachtoffer aangetroffen in het huis van de man. Een nogal ingewikkelde situatie want wat bleek: de vrouw was dakloos en was zelf naar de man toegekomen om bij hem te kunnen slapen. En ze was wederom in elkaar geslagen maar wilde geen aangifte doen.

Ik word nogal moedeloos van dit soort situaties. Bij huiselijk geweld zie je met enige regelmaat dat het keer op keer weer uit de klauwen loopt, de politie erbij wordt gehaald, er geen aangifte wordt gedaan, en als het wel wordt gedaan er daarna een telefoontje of brief komt van het slachtoffer dat ze de aangifte wil intrekken. Of dat is omdat ze bang is of omdat ze toch nog heel veel houdt van de man en het opnieuw wil proberen is niet altijd even duidelijk. Het zijn zorgelijke en lastige situaties, want hoe moet je iemand "redden" die zelf niet "gered" wil worden? En is het strafrecht daar dan het aangewezen middel voor? Naar mijn idee moet er vooral hulpverlening aan te pas komen in dit soort gevallen. Zo ook bij de dakloze vrouw die haar agressor keer op keer weer opzoekt. Want moet de man dan weer opgepakt worden voor het overtreden van het contactverbod terwijl hij niet haar, maar zij hem opzoekt? Mijn idee was van niet. Dus ik heb de politie meegegeven dat de man heen gezonden kon worden en er gekeken moest worden of er voor de vrouw hulpverlening gezocht kon worden waarbij er in ieder geval ook een andere slaapplek voor haar geregeld moest worden.

Toch blijf ik me verbazen in al die situaties van huiselijk geweld hoe dicht haat en liefde bij elkaar lijkt te liggen. En hoe grenzen fors overgegaan worden in de omgang met elkaar en mensen dan toch samen blijven doormodderen. Wat dat betreft heb ik zelf gelukkig in de loop der jaren ook wel geleerd dat  het soms toch verstandig is elkaar even te laten... zodat de gemoederen tot rust kunnen komen en je allebei weer wat rustiger de dingen verder kunt bekijken en bespreken. Om daarna zonder heftige kleerscheuren elkaar weer de hand te kunnen geven en tot de conclusie te kunnen komen dat je weer een hobbel hebt overwonnen, elkaar misschien weer iets beter hebt leren kennen en een volgende aanvaring hopelijk kunt voorkomen.

Kijk en luister Michael Kiwanuka - Love & Hate