Hiep hiep hoera,
ik was jarig dit weekend en het was weer eens een lustrumjaar! Goede reden om
het zo links en rechts een beetje te vieren met taart, thee, wijn met wat
familie en dierbare vriendinnen, uit eten in goed gezelschap, en een avond een etentje thuis met de liefde, dierbare vrienden en
alle kinderen. Man, wat was ik jarig en ben ik verwend… en wat heb ik genoten!
Toch was er ook een momentje dat ik me even realiseerde dat ik mijn vader miste,
dat hij dit niet meemaakte, en dat emotioneerde me.
Afgelopen week
werd een jonge collega van me geconfronteerd met het plotseling overlijden van
haar vader. In een week tijd ging het mis en moesten zij, haar zus en haar
moeder ineens totaal onverwacht een uitvaart regelen. Ik liet haar weten dat ik
aan haar dacht, helaas weet ik hoe het is om op veel te jonge leeftijd je vader te
moeten missen en dan te moeten dealen met dit verdriet.
Intussen was ik
ook een zitting aan het voorbereiden waar onder andere een paar minderjarige
jongens samen moeten voorkomen omdat ze ervan worden verdacht dat ze samen een
andere jongen met geweld hadden bestolen en afgeperst. Het was voor beiden niet
de eerste keer dat ze bij de rechter moesten komen. Allebei de jongens kwamen
uit een gebroken gezin. Bij de één was vader niet meer in beeld, had moeder ook
nog van 2 andere mannen kinderen en was er intussen weer een nieuwe vriend ten
tonele. Bij de ander was vader lang uit beeld geweest, had zelf lang in de
gevangenis gezeten en had in het verleden de moeder van de jongen mishandeld.
Nu was er weer contact met vader. Moeder had hem weer betrokken bij de
opvoeding omdat ze het alleen niet aan kon. Ze konden intussen samen in een
ruimte zijn zonder ruzie te krijgen (zo stond in het rapport van de Raad voor
de Kinderbescherming). Vader zat alleen weer vast maar zodra hij met verlof
mocht kwam hij wel meteen zijn zoon opzoeken. En, als klap op de vuurpijl, een
van de verdachten was intussen sinds een paar maanden zelf vader! Vlak voor
zijn 17e verjaardag was zijn dochter geboren.
Ik blijf me
verbazen over dit soort gevallen. En ik denk dat dat ook maar goed is want als
ik dit normaal zou gaan vinden gaat er iets mis met mijn wereldbeeld geloof ik…
Wat maken mensen er toch soms een puinhoop van. Hoe krijg je het voor elkaar
om, als je zelf intussen de verantwoordelijkheid hebt voor één of meer
kinderen, vast te komen te zitten. Heb je dan geen enkele behoefte om het goede
voorbeeld te geven aan je kind? En waarom verdwijn te uit beeld? Laat je je
door de moeder van je kind weg sturen? Heb je geen interesse in je nageslacht?
Of denk je dat het beter is als je je er verder niet mee bemoeit? En zo kan ik
nog een heleboel vragen bedenken.
Natuurlijk, het kan allemaal heel genuanceerd liggen. Ik
ben er niet bij geweest, weet niet wat er allemaal in het verleden tussen
mensen is voorgevallen, weet niet of er misschien juist wel hele goede redenen
zijn om de dingen te laten lopen zoals ze zijn gegaan… maar ik zie wel
ontspoorde jongens die strafbare feiten hebben gepleegd en nu weer verdachte
zijn in een strafzaak. Ik tel mijn zegeningen dat ik ben opgegroeid in een
stabiel gezin en, al was het te kort, wel mijn vader tot zijn dood intensief heb
meegemaakt en zijn steun heb ervaren in mijn opgroeien (en ook dat was niet altijd even makkelijk;-)). Hij was er, voor mijn
gevoel, altijd!
Mijn collega was
vandaag weer op het werk. De uitvaart was geweest en nu, 5 dagen later, was ze
“blij” met de afleiding van het werk. “Trek je het wel?” vroeg ik haar. “En
neem alsjeblieft de tijd om dit echt goed een plek te geven!” Ze liet weten dat
ze rustig aan zou doen, dit haar totaal onderuit gehaald had en het zo raar was
te ervaren dat iedereen (natuurlijk) weer over gaat tot de orde van de dag en
je zelf valt in een soort gat en er ineens een enorme leegte is. En dat ze
hoopte dat de tijd de wonden zou helen. Ik vertelde haar dat ik zelf ooit
achteraf had bedacht dat het verliezen van iemand van wie je zoveel houdt
eigenlijk een kamertje in je hart veroorzaakt waar al je verdriet en gemis zich
ophoopt. In het begin staat de deur van die kamer continue wagenwijd open en
komt er alleen maar verdriet naar buiten stromen. Op een zeker moment ga je dat
verdriet een beetje beheersen en kun je de deur van het kamertje dicht doen.
Maar dan volgt een periode waarin je eigenlijk nog geen controle hebt op het
dicht blijven van die deur. Op totaal onverwachte en onhandige momenten knalt
die deur open en is daar in alle hevigheid dat verdriet weer. Maar uiteindelijk
krijg je de deur onder controle en kies je er zelf voor wanneer je hem open
doet en weg wilt kruipen in het gemis en verdriet… en tegen die tijd is de
kamer voornamelijk gevuld met dierbare herinneringen….
Reacties
Een reactie posten