I lucking fove you! Prima tekst voor een Valentijnskaart. Noem het een Amerikaans commercieel feestje, ik vind het leuk! Mijn ouders hebben zich vast rot gelachen toen ik tiener was. En ik denk dat mijn vader zich ook wel eens achter zijn oren heeft gekrabd. Want op de een of andere manier had ik het geluk dat de postbode op 14 februari mij nog wel eens post bezorgde. En wie wat bewaart heeft wat dus voor de gelegenheid ben ik eens even oude dozen met kaarten en brieven ingedoken. Te grappig om te lezen. En wat een lef hadden die jongens! Vooral een kaart van ongekend groot formaat maakte me aan het lachen. De beste jongen schreef veelbelovende teksten maar geloof niet dat ik hem na de kaart ooit nog heb gezien. Maar de liefde moet eigenlijk gewoon elke dag gevierd worden. Dat hoeft niet speciaal op 14 februari, dat kan en mag elke dag, en als je er gelukkig in bent moet je het koesteren. In het nieuws lezen we genoeg ellende als het gaat om gebroken harten, verbroken relaties en het effect van scheidingen op kinderen. Als je vaker mijn blog leest weet je intussen dat ik me kwaad kan maken over vaders en moeders die de kinderen het slachtoffer laten zijn van hun eigen rancune en emoties. En ook ik weet, als gescheiden vrouw met een kind, dat de beginfase van het uit elkaar gaan heftig is, dat je de neiging hebt te zwelgen in je eigen verdriet en dat alles wat de ander doet verkeerd valt. Dat die roze bril die je naar de ander ophad ineens gitzwart is, en dat het tijd kost om weer in evenwicht te geraken. Maar daarbij moet je echt proberen te voorkomen dat kinderen daar de dupe van worden. Misschien is het in het allereerste begin bijna onmogelijk om andere belangen dat die van jezelf te voelen, maar het belang van je kind(eren) moet je vrij snel voor ogen hebben en voorop stellen. Zij hebben er niet om gevraagd dat hun ouders gingen scheiden...
Recent had ik piket en werd ik in de avond gebeld door de politie. Ze hadden een vrouw aan de balie staan met twee gebroken vingers. En ze kwam aangifte doen omdat de vader van haar kind, sinds een week of twee haar ex, dit zou hebben gedaan. Ze woonden sinds twee weken apart en hadden onderling afgesproken dat hij op dinsdag en donderdagochtend hun kind op mocht komen halen om naar school of crèche te brengen. Die middag had hij aan de deur gestaan omdat hij zijn kind miste en tijd ermee wilde doorbrengen. De afgesproken momenten waren, begrijpelijk, toch wel echt te weinig voor hem. Het ontaarde in ruzie waarbij zij, met het kind op haar arm, ineens wilde bellen met een advocaat, hij de telefoon uit haar handen griste en weg gooide, zij hem in het gezicht krabde en dat terwijl ze allebei aan het kind stonden te trekken. In de worsteling waren bij haar twee vingers gebroken en had hij dus flinke krassen in zijn gezicht. De politie had in ieder geval bedacht dat een tijdelijk huisverbod voor hem bij haar nu wel even verstandig was om de hele situatie tot rust te laten komen. Geen onverstandig idee wat mij betreft.
En nu belden ze mij omdat vader op het bureau zou komen om dat huisverbod in ontvangst te gaan nemen. En ze wilden weten of ze hem van mij meteen buiten heterdaad konden aan houden in verband met de verdenking van mishandeling van de moeder van zijn kind. In mijn hoofd begon een proces van allerlei afwegingen maken. Gebroken vingers duiden mogelijk op het gebruik van fors geweld, en dat is totaal onacceptabel. Maar krabben in het gezicht was wat mij betreft ook niet ok. Maar boven alles, er was een kind midden in dat gevecht aanwezig geweest, en... er was sprake van heel heel vers verdriet en verse emoties van een heel pril stadium van een scheiding. Een situatie waarin alles nog geregeld moest gaan worden, waarin de scherpe kantjes nog lang niet aan het slijten waren en waarbij alle partijen nog zo moesten wennen aan de nieuwe situatie.
Ik bedacht me dat de gemoederen alleen maar hoger op zouden kunnen lopen als hij een nacht op het bureau moest blijven en meteen aangehouden zou worden. In welke situatie zou dit stel dan belanden? Hij woedend op haar doordat zij hem een nacht in de cel had bezorgd, zij woedend op hem en in de hele procedure van het opstellen van een omgangsregeling maar zeggen dat het kind bij hem niet veilig zou zijn omdat hij een nacht in de cel had gezeten voor mishandeling... Allebei nog vol van de emoties van wat er die dag was gebeurd. Het leek me niet verstandig om dit zo te gaan doen. En daarbij speelde ook het belang van het kind door mijn hoofd.
Natuurlijk moest de man nog wel een keer zijn kant van het verhaal komen vertellen bij de politie, maar niet nu, niet nu alle emoties nog zo hoog opliepen. Deze mensen hadden op dit moment eigenlijk al genoeg aan hun hoofd wat mij betreft. En ook nog een heleboel te regelen, zowel met elkaar als met zichzelf. Ik stelde enigszins gekscherend de politieman die me belde voor om de twee, zodra ze samen op het bureau waren, in een hokje te zetten en verplicht te laten kijken naar de aflevering van De Monitor die ging over vechtscheidingen. In de hoop dat dat ze in ieder geval deed beseffen dat ze het belang van hun kind niet uit het oog zouden verliezen.
Een scheiding gaat je niet in je koude kleren zitten. In het begin is er geen kledingstuk dat je warm lijkt te kunnen houden. Een buurman van me zei ooit eens dat een scheiding een kras op je ziel is. En dat is ook zo. Ik kan het nog altijd verdrietig vinden dat mijn ex en ik na het samen kijken naar een sportwedstrijd van onze zoon allebei een andere kant op rijden... verdrietig voor ons kind, maar ook verdrietig dat het zo anders is gelopen dan hoe we het ooit voor ogen hadden. Ooit, toen we elkaar nog valentijnskaarten stuurden... Een kras op de ziel... Deze man had daarnaast een kras op zijn wang, en zij had twee gebroken vingers... het kind zat met twee gebroken ouders... die wellicht ooit elkaar ook valentijnskaarten stuurden, en alles samen zo anders hadden bedacht. Ik hoop dat bij hen de scherpe kantjes snel minder scherp worden.
En als die scherpe kantjes minder worden komt er ook weer ruimte voor nieuwe liefde. Valentijnsdag is een prima gelegenheid om elkaar op die dag te vertellen hoe leuk je elkaar vindt. Maar eigenlijk is het dus iets dat je elke dag moet koesteren, en misschien wel elke dag in meer of mindere mate moet laten merken aan elkaar. Wie weet helpt dat het voorkomen van nog een kras op de ziel... Kijk en luister The Fabulous Baker Boys & Michelle Pfeiffer - My Funny Valentine
PS. Ik kwam ook drie kaarten tegen met gedichten... geen naam, geen afzender...alleen poststempel Haarlem uit 1991... en ik heb werkelijk geen idee meer van wie die afkomstig zijn..:-(
Reacties
Een reactie posten