Nog precies twee maanden en dan wordt hij 13. 13... ik weet nog dat ik dat zelf echt een vreselijk getal vond... ik vond het stom om 13 te worden... alsof vanaf dat moment alles wat je deed pubergedrag zou zijn en dus niet meer serieus genomen zou worden. 13 zou vast problemen gaan opleveren, 13 was stom! Ik geloof dat ik 17 pas weer echt iets vond voorstellen...
Al die "puberjaren" waren achteraf bezien behoorlijk zorgeloos. Behalve het blijven zitten in de tweede op de middelbare school was er eigenlijk weinig om over te klagen. Draai George Michael, Sting, Tears for Fears, The Cure, Sade, Simple Minds en heel veel meer en ik waan me met goeie herinneringen mijmerend eeuwig verliefd terug in die tijd. Het enige wat belachelijk was was dat ik van mijn vader niet met mijn 14/15 jaar al de plaatselijke kroeg in mocht.
Zou het leven voor een puber nu heel anders zijn? Computers, mobiele telefoon en social media waren er in mijn tijd nog niet. Maar er waren beslist ook kinderen die in hun gedrag de grenzen van kattenkwaad over gingen en met politie en justitie in aanraking kwamen. We hoorden er alleen niet zoveel over en vertrouwden er gewoon op dat de politie dat wel oploste.
Ik heb me deze week voor het eerst op Facebook (FB) gemengd in een discussie waarin het ging over twee incidenten waarbij pubermeisjes door leeftijdsgenoten op straat in elkaar waren geslagen. En niet zomaar, er was ernstig letsel, aldus het geplaatste (kranten)artikel en de reacties van mensen eronder die blijkbaar meer details uit de directe omgeving wisten. Normaal meng ik me niet in dit soort discussies omdat mijn FB-account voor mij meer een privé-ding is en ik, behalve het bekend maken aan mijn FB-contacten dat ik een nieuwe blog heb gepost, hier vooral Gabriëlle ben en niet "Gabhop".
Maar nu kon ik het toch niet laten. Ik schrik namelijk soms zo van boosheid die mensen ten toon spreiden als ze ergens geëmotioneerd over zijn. En sommigen worden ook zo ongenuanceerd. Hier was men vooral heel erg boos over het feit dat de politie niet snel genoeg in actie kwam. Laat ik voorop stellen dat ik heel goed begrijp dat je in alle staten bent als je kind iets overkomt. En dat je dan verwacht dat iedereen meteen voor je klaar staat en actie onderneemt. Dat zou ik ook willen als het mijn kind betreft. Maar ik zou graag willen weten wat de reden is als het anders loopt. Als de politie bijvoorbeeld niet meteen een aangifte opneemt maar daar even mee wil wachten? Dat zijn namelijk dingen die in het artikel niet genoemd werden. Sterker nog, daarin stond dat de politie de zaak zeer serieus neemt, zeker ook gelet op het ernstige geweld dat was gebruikt, en de zaak in onderzoek had.
Wat gebeurt hier nou precies waardoor mensen zo verontwaardigd en ongenuanceerd reageren? Allereerst is er natuurlijk de emotie van de ouders van de slachtoffers die hun boosheid in hun omgeving verwoorden. Want ik kan me goed voorstellen dat je woest bent als je dochter in het ziekenhuis ligt en er gebeurt in jouw ogen niets. Sterker nog, twee weken later gebeurt er met een ander meisje een soortgelijk incident en lijkt het om dezelfde daders te gaan. Maar zeker weten doen we dat vooralsnog niet. De omgeving telt 1 en 1 klakkeloos bij elkaar op en uit de emoties op social media en daar ga je...
En wat kan er nog meer spelen? Als de aangifte eenmaal gedaan is en het slachtoffer denkt te weten wie de belagers zijn, dan vergt het soms toch nog enige tijd voordat je die personen kunt aanhouden. Minderjarigen kunnen we thuis of op school ophalen en buiten heterdaad aanhouden maar het heeft in eerste instantie de voorkeur om ze te ontbieden, zeker als ze voor het eerst met politie en justitie in aanraking komen.
Ontbieden wil zeggen dat de ouders en het kind zelf worden benaderd met het verzoek zich te komen melden op het politiebureau. Daarbij worden ze dan ook meteen gewezen op het recht op een advocaat. Maar voordat je ze kan gaan aanhouden moet je wel een redelijke verdenking hebben. Het is niet gezegd dat je na een aangifte meteen precies weet wie de verdachte is. Het kan tijd kosten om dat te achterhalen en uit te zoeken waar iemand precies woont.
Daarnaast heb je aan alleen een aangifte niet meteen genoeg om een vervolgbare zaak te hebben. Stel dat je de verdachte aanhoudt en deze zwijgt of ontkent, dan heb je meer bewijs nodig dan alleen een enkele aangifte. Het woord van de één versus de ander is te weinig. Dus moet de politie mogelijk op zoek naar meer bewijs, naar getuigenverklaringen, naar de gegevens van de mobiele telefoon van de verdachte om te kijken of die misschien wel in de buurt was van het incident (dat kun je zien aan de hand van de paalgegevens, dat zijn de gegevens van waaruit het telefoonsignaal is verzonden op het moment van het incident). Maar je wilt ook een letselverklaring van een arts die onafhankelijk vast stelt dat er letsel is dat afkomstig is van uitwendig geweld. Of een verklaring van vader of moeder van de verdachte die misschien wel een alibi geeft omdat het kind op dat moment gewoon thuis was en op de bank The Voice of Holland zat te kijken. Er zijn meerdere redenen te bedenken waarom iets meer tijd kan kosten dan je als ouders van een slachtoffer lief is. Maar dat kunnen wel goede redenen zijn.
Ik mengde me dus in de discussie. Omdat ik het onterecht vind dat mensen zonder zelf de exacte details te weten meteen zo tekeer gaan over de politie. En ook meteen een mening hebben over de vermoedelijke daders en ook zelfs over hun ouders ("hopelijk worden niet alleen de daders aangepakt maar ook hun ouders!"). Het is niet altijd gezegd dat ouders, zeker als het om pubers gaat, exact weten wat hun kind uitspookt en daar dan ook verantwoordelijk voor gehouden moeten worden. Ik las niet lang geleden een boek geschreven door Sue Klebold, de moeder dan een van de schutters op Columbine High School, en daaruit bleek zo duidelijk dat hele betrokken ouders die een warm nest creëren voor hun kinderen soms echt niet weten wat hun kroost allemaal uitvreet en bekokstooft. Want zeg nou zelf, weten jouw ouders exact wat je allemaal hebt uitgehaald in je pubertijd?
Ik werk veel samen met de politie, en veel in zaken waar de verdachten minderjarigen betreffen. Ik heb heel veel vertrouwen in het vakmanschap, de kennis en kunde van politiemensen. Over het algemeen zijn de journalistieke wetten zo dat goed nieuws geen nieuws is en alle dingen die goed gaan niet de krant halen. Alleen de ellende komt aan bod, en terecht ook want een journalist moet de misstanden aan het licht brengen. Maar er gaat dus ook heel veel goed!
Ik doe vrijwel alleen maar jeugdzaken op zitting. En achter ieder kind, dus ook achter verdachten en daders, zit een verhaal. Ik praat absoluut niet goed wat hier is gebeurd. Het is idioot dat er meiden zijn die vinden dat ze leeftijdsgenoten het ziekenhuis in kunnen slaan, dat ze denken dat dat de oplossing is voor hun puberproblemen. Ik vraag me af wat eraan vooraf is gegaan dat er zo wordt gehandeld (ik las in een getuigenoproep van de politie dat er ruzie was ontstaan over een jongen). En ik vraag me af wat er speelt in het hoofd van zo'n griet. Dat is wat ik wil weten om te komen tot een passende strafeis, want dat er een straf moet komen voor dit soort gedrag lijkt me evident. Maar niet nadat we alles op een rij hebben, pas als we voldoende wettig en overtuigend bewijs hebben, inzicht hebben in de toedracht, weten wat de verdachte heeft verklaard, weten welk letsel er exact is geweest en weten wat de Raad van de Kinderbescherming adviseert over de verdachte. En het mooie van het jeugdstrafrecht is dat je hulp kan bieden. Kinderen, al doen ze vreselijke dingen, mag je naar mijn idee nooit opgeven. Je moet ze helpen om in de toekomst verstandige volwassenen te worden. En soms heeft de omgeving van een kind daar ook een beetje hulp bij nodig. Dat kan een onderdeel van een straf zijn.
Pas als je het hele verhaal kent kun je er naar mijn idee iets zinnigs over zeggen. Dat neemt niet weg dat je boos, geschrokken en verontwaardigd mag zijn over dit soort incidenten. En dat je je zorgen mag maken over de effecten die dit heeft voor de slachtoffers. Maar stel ook vragen en probeer te bedenken dat er (goede) redenen kunnen zijn voor de manier waarop de politie een onderzoek aanpakt. Meestal is die goede reden er namelijk. Al weet ik ook dat in sommige gevallen het helaas mis kan gaan... Maar ook dat is van alle tijden vrees ik, alleen werd ook dat vroeger, in een tijd zonder internet en social media, niet allemaal meteen zo breed uitgemeten.
13... in een wereld met social media, internet, een eigen mobiele telefoon... en de middelbare school in aantocht. Ik hoop dat hij ook over een aantal jaren kan terugkijken op een redelijk zorgeloze tijd, zonder al te veel idiote puberincidenten. En de kroeg in als hij 14 of 15 is? Echt niet, belachelijk!
Kijk en luister Simple Minds - Sanctify Yourself
Al die "puberjaren" waren achteraf bezien behoorlijk zorgeloos. Behalve het blijven zitten in de tweede op de middelbare school was er eigenlijk weinig om over te klagen. Draai George Michael, Sting, Tears for Fears, The Cure, Sade, Simple Minds en heel veel meer en ik waan me met goeie herinneringen mijmerend eeuwig verliefd terug in die tijd. Het enige wat belachelijk was was dat ik van mijn vader niet met mijn 14/15 jaar al de plaatselijke kroeg in mocht.
Zou het leven voor een puber nu heel anders zijn? Computers, mobiele telefoon en social media waren er in mijn tijd nog niet. Maar er waren beslist ook kinderen die in hun gedrag de grenzen van kattenkwaad over gingen en met politie en justitie in aanraking kwamen. We hoorden er alleen niet zoveel over en vertrouwden er gewoon op dat de politie dat wel oploste.
Ik heb me deze week voor het eerst op Facebook (FB) gemengd in een discussie waarin het ging over twee incidenten waarbij pubermeisjes door leeftijdsgenoten op straat in elkaar waren geslagen. En niet zomaar, er was ernstig letsel, aldus het geplaatste (kranten)artikel en de reacties van mensen eronder die blijkbaar meer details uit de directe omgeving wisten. Normaal meng ik me niet in dit soort discussies omdat mijn FB-account voor mij meer een privé-ding is en ik, behalve het bekend maken aan mijn FB-contacten dat ik een nieuwe blog heb gepost, hier vooral Gabriëlle ben en niet "Gabhop".
Maar nu kon ik het toch niet laten. Ik schrik namelijk soms zo van boosheid die mensen ten toon spreiden als ze ergens geëmotioneerd over zijn. En sommigen worden ook zo ongenuanceerd. Hier was men vooral heel erg boos over het feit dat de politie niet snel genoeg in actie kwam. Laat ik voorop stellen dat ik heel goed begrijp dat je in alle staten bent als je kind iets overkomt. En dat je dan verwacht dat iedereen meteen voor je klaar staat en actie onderneemt. Dat zou ik ook willen als het mijn kind betreft. Maar ik zou graag willen weten wat de reden is als het anders loopt. Als de politie bijvoorbeeld niet meteen een aangifte opneemt maar daar even mee wil wachten? Dat zijn namelijk dingen die in het artikel niet genoemd werden. Sterker nog, daarin stond dat de politie de zaak zeer serieus neemt, zeker ook gelet op het ernstige geweld dat was gebruikt, en de zaak in onderzoek had.
Wat gebeurt hier nou precies waardoor mensen zo verontwaardigd en ongenuanceerd reageren? Allereerst is er natuurlijk de emotie van de ouders van de slachtoffers die hun boosheid in hun omgeving verwoorden. Want ik kan me goed voorstellen dat je woest bent als je dochter in het ziekenhuis ligt en er gebeurt in jouw ogen niets. Sterker nog, twee weken later gebeurt er met een ander meisje een soortgelijk incident en lijkt het om dezelfde daders te gaan. Maar zeker weten doen we dat vooralsnog niet. De omgeving telt 1 en 1 klakkeloos bij elkaar op en uit de emoties op social media en daar ga je...
En wat kan er nog meer spelen? Als de aangifte eenmaal gedaan is en het slachtoffer denkt te weten wie de belagers zijn, dan vergt het soms toch nog enige tijd voordat je die personen kunt aanhouden. Minderjarigen kunnen we thuis of op school ophalen en buiten heterdaad aanhouden maar het heeft in eerste instantie de voorkeur om ze te ontbieden, zeker als ze voor het eerst met politie en justitie in aanraking komen.
Ontbieden wil zeggen dat de ouders en het kind zelf worden benaderd met het verzoek zich te komen melden op het politiebureau. Daarbij worden ze dan ook meteen gewezen op het recht op een advocaat. Maar voordat je ze kan gaan aanhouden moet je wel een redelijke verdenking hebben. Het is niet gezegd dat je na een aangifte meteen precies weet wie de verdachte is. Het kan tijd kosten om dat te achterhalen en uit te zoeken waar iemand precies woont.
Daarnaast heb je aan alleen een aangifte niet meteen genoeg om een vervolgbare zaak te hebben. Stel dat je de verdachte aanhoudt en deze zwijgt of ontkent, dan heb je meer bewijs nodig dan alleen een enkele aangifte. Het woord van de één versus de ander is te weinig. Dus moet de politie mogelijk op zoek naar meer bewijs, naar getuigenverklaringen, naar de gegevens van de mobiele telefoon van de verdachte om te kijken of die misschien wel in de buurt was van het incident (dat kun je zien aan de hand van de paalgegevens, dat zijn de gegevens van waaruit het telefoonsignaal is verzonden op het moment van het incident). Maar je wilt ook een letselverklaring van een arts die onafhankelijk vast stelt dat er letsel is dat afkomstig is van uitwendig geweld. Of een verklaring van vader of moeder van de verdachte die misschien wel een alibi geeft omdat het kind op dat moment gewoon thuis was en op de bank The Voice of Holland zat te kijken. Er zijn meerdere redenen te bedenken waarom iets meer tijd kan kosten dan je als ouders van een slachtoffer lief is. Maar dat kunnen wel goede redenen zijn.
Ik mengde me dus in de discussie. Omdat ik het onterecht vind dat mensen zonder zelf de exacte details te weten meteen zo tekeer gaan over de politie. En ook meteen een mening hebben over de vermoedelijke daders en ook zelfs over hun ouders ("hopelijk worden niet alleen de daders aangepakt maar ook hun ouders!"). Het is niet altijd gezegd dat ouders, zeker als het om pubers gaat, exact weten wat hun kind uitspookt en daar dan ook verantwoordelijk voor gehouden moeten worden. Ik las niet lang geleden een boek geschreven door Sue Klebold, de moeder dan een van de schutters op Columbine High School, en daaruit bleek zo duidelijk dat hele betrokken ouders die een warm nest creëren voor hun kinderen soms echt niet weten wat hun kroost allemaal uitvreet en bekokstooft. Want zeg nou zelf, weten jouw ouders exact wat je allemaal hebt uitgehaald in je pubertijd?
Ik werk veel samen met de politie, en veel in zaken waar de verdachten minderjarigen betreffen. Ik heb heel veel vertrouwen in het vakmanschap, de kennis en kunde van politiemensen. Over het algemeen zijn de journalistieke wetten zo dat goed nieuws geen nieuws is en alle dingen die goed gaan niet de krant halen. Alleen de ellende komt aan bod, en terecht ook want een journalist moet de misstanden aan het licht brengen. Maar er gaat dus ook heel veel goed!
Ik doe vrijwel alleen maar jeugdzaken op zitting. En achter ieder kind, dus ook achter verdachten en daders, zit een verhaal. Ik praat absoluut niet goed wat hier is gebeurd. Het is idioot dat er meiden zijn die vinden dat ze leeftijdsgenoten het ziekenhuis in kunnen slaan, dat ze denken dat dat de oplossing is voor hun puberproblemen. Ik vraag me af wat eraan vooraf is gegaan dat er zo wordt gehandeld (ik las in een getuigenoproep van de politie dat er ruzie was ontstaan over een jongen). En ik vraag me af wat er speelt in het hoofd van zo'n griet. Dat is wat ik wil weten om te komen tot een passende strafeis, want dat er een straf moet komen voor dit soort gedrag lijkt me evident. Maar niet nadat we alles op een rij hebben, pas als we voldoende wettig en overtuigend bewijs hebben, inzicht hebben in de toedracht, weten wat de verdachte heeft verklaard, weten welk letsel er exact is geweest en weten wat de Raad van de Kinderbescherming adviseert over de verdachte. En het mooie van het jeugdstrafrecht is dat je hulp kan bieden. Kinderen, al doen ze vreselijke dingen, mag je naar mijn idee nooit opgeven. Je moet ze helpen om in de toekomst verstandige volwassenen te worden. En soms heeft de omgeving van een kind daar ook een beetje hulp bij nodig. Dat kan een onderdeel van een straf zijn.
Pas als je het hele verhaal kent kun je er naar mijn idee iets zinnigs over zeggen. Dat neemt niet weg dat je boos, geschrokken en verontwaardigd mag zijn over dit soort incidenten. En dat je je zorgen mag maken over de effecten die dit heeft voor de slachtoffers. Maar stel ook vragen en probeer te bedenken dat er (goede) redenen kunnen zijn voor de manier waarop de politie een onderzoek aanpakt. Meestal is die goede reden er namelijk. Al weet ik ook dat in sommige gevallen het helaas mis kan gaan... Maar ook dat is van alle tijden vrees ik, alleen werd ook dat vroeger, in een tijd zonder internet en social media, niet allemaal meteen zo breed uitgemeten.
13... in een wereld met social media, internet, een eigen mobiele telefoon... en de middelbare school in aantocht. Ik hoop dat hij ook over een aantal jaren kan terugkijken op een redelijk zorgeloze tijd, zonder al te veel idiote puberincidenten. En de kroeg in als hij 14 of 15 is? Echt niet, belachelijk!
Kijk en luister Simple Minds - Sanctify Yourself
R.I.P. Dascha en Thabitat die volgens politie om waren gekomen Door zelfdoding.Maar toen nabestaanden zelf echt gingen rechercheren bleek het om moord te gaan.
BeantwoordenVerwijderen