Damn, ik ben zo verrekte slecht in afscheid nemen. Ook als je al lang weet dat het moment komt, als je weet dat het niet het einde van de wereld is, het ruimte geeft om weer nieuwe dingen te gaan doen... ik word er toch weemoedig van. Afscheid nemen betekent iets afsluiten, betekent terugkijken op wat was... En als dat wat er was leuk was, dan wil je eigenlijk liever dat het door blijft gaan. Maar soms komt het moment dat je verder moet.
Een hele week in het teken van afscheid nemen. Zoonlief neemt afscheid van de basisschool. Negen jaar lang was er die vertrouwde route naar alle fijne meesters en juffen. Naar kinderen met vaders en moeders die gedurende die schooltijd dierbare vrienden werden. Van de zandbak op het schoolplein, via de glijbaan en het klimrek naar alleen nog maar "stoer" voetballen met de oudsten. Het afscheid nadert rap... ik voorspel tranen bij kinderen en ouders. Het afsluiten van een fase, van de grootsten weer terug naar de kleinsten... brugpiepers met grote tassen op nieuwe fietsen. Er is geen ontkomen aan, en gelukkig maar want hij is er aan toe.
Ook ikzelf neem op mijn werk afscheid... afscheid van de persportefeuille. Ik wist al een jaar dat dit moment zou komen, maar nu het er is raakt het me harder dan ik aan zag komen. Ik heb werktechnisch gezien eigenlijk twee liefdes die zich verenigen in één woord: waarheidsvinding. Een goed journalist doet wat mij betreft aan waarheidsvinding, stelt misstanden in de maatschappij aan de kaak, zoekt fouten op en hoopt dat met het aan het licht brengen van die misstanden er dingen veranderen. Een officier van justitie zoekt naar de waarheid als er strafbare feiten zijn gepleegd. Een ovj zoekt uit wie wat heeft gedaan, wie er schuldig is aan overtredingen en misdrijven en brengt een verdachte voor de rechter omdat een verdachte zich daar moet verantwoorden voor de dingen die hij of zij heeft gedaan.
Misschien kreeg ik het van huis uit mee... mijn vader was journalist met een groot rechtvaardigheidsgevoel en mijn "grote" broer begon te werken als strafrechtadvocaat toen ik naar de middelbare school ging. Thuis was er dus al die combinatie van journalistiek en strafrecht. Zowel tijdens mijn studententijd als in mijn werkende leven bleef ik heen en weer gaan tussen de journalistiek en het strafrecht. Ik haalde een propadeuse School voor de Journalistiek en switchte via een HEAO-communicatie-diploma naar de studie Nederlands recht. Ik werd officier van justitie via de RAIO-opleiding, maar kon het niet laten om in mijn buitenstage de journalistiek weer op te zoeken (NOS-journaal). Eenmaal klaar met de opleiding nam ik ontslag bij het OM om een paar jaar in de journalistiek te werken (TV-Gelderland, EenVandaag), maar ik keerde toch weer terug bij het OM.
Het verkrijgen van de persportefeuille maakte de cirkel rond, eindelijk een plek waar ik allebei mijn liefdes tegelijkertijd bij me had. Nu moet ik één van die liefdes weer laten gaan... het voelt een beetje als een gebroken hart... Gelukkig heb ik mijn blog, mijn twitteraccount en blijf ik beschikbaar om in de vroege ochtend aan te schuiven bij WNL als er dingen zijn die uitleg verdienen van het OM.
Ik kijk terug op ruim vier jaar bijzondere ervaringen met de zeer bekwame en gezellige collega's van de Amsterdamse afdeling voorlichting. Yvonne, Franklin en Evert vormden mijn kleine veilige haven binnen onze grote organisatie. Lief en leed, en vooral veel plezier en hard werken. Ik zat samen met hen bij zoveel verschillende zaken die indruk maakten. Van witteboordencriminaliteit tot heftige zedenzaken. Van moord, overvallen en ontvoeringen tot discriminatie, bedreiging en belediging. Het klinkt misschien raar, maar ik ga het missen om daarna zo kort en bondig mogelijk de nuance over te brengen van hetgeen zich in de zittingszaal had afgespeeld en daarbij het standpunt van het OM uit te leggen.
Ik ga de mensen missen achter de camera's en microfoons en diegenen die tijdens een zitting al hun verhaal voor de krant aan het schrijven waren of een rechtbankverslag via twitter meteen op het internet knalden. De journalisten die er naar streefden om een zitting, een aanhouding of de ontwikkelingen in een lopend onderzoek op een goede manier voor de lezer, kijker en luisteraar te verslaan. Mensen met wie het prettig en vaak ook leuk samenwerken is als je van elkaar weet dat ook zij een helder, kloppend verhaal willen voorschotelen aan hun publiek waarbij verschillende kanten belicht worden.
Gelukkig draag ik het stokje over aan een meer dan geschikte collega. Justine Asbroek (@VrouweJ) zal de persportefeuille van mij overnemen. Samen met Katelijne den Hartog (@KatdhOM) zullen zij de stem en het gezicht van het Amsterdamse OM zijn de komende jaren. En ik weet zeker dat zij dat hartstikke helder en duidelijk zullen doen. Zelf ga ik me weer voor 100% storten op het doen van onderzoeken naar strafbare feiten, het opsporen van verdachten en hen vervolgen als blijkt dat er voldoende wettig en overtuigend bewijs is. Ik richt me weer volledig op die andere waarheidsvinding, waarbij ik hoop dat ik vooral bij de minderjarigen die voor mijn neus komen net "dat ene" kan bewerkstelligen waardoor ze niet verder het verkeerde pad op gaan.
Afscheid nemen, niet mijn ding dus... Toevallig tref ik tegenwoordig privé alles weer bij elkaar... ik liep gedurende mijn persovj-schap, na lange tijd alleen, tegen een nieuwe liefde aan, een journalist... cirkel toch weer een beetje rond....het strafrecht en de journalistiek, allemaal waarheidsvinding, het kan verkeren, het heeft veel met elkaar gemeen;-)
Kijk en luister Alicia Keys - In Common
Een hele week in het teken van afscheid nemen. Zoonlief neemt afscheid van de basisschool. Negen jaar lang was er die vertrouwde route naar alle fijne meesters en juffen. Naar kinderen met vaders en moeders die gedurende die schooltijd dierbare vrienden werden. Van de zandbak op het schoolplein, via de glijbaan en het klimrek naar alleen nog maar "stoer" voetballen met de oudsten. Het afscheid nadert rap... ik voorspel tranen bij kinderen en ouders. Het afsluiten van een fase, van de grootsten weer terug naar de kleinsten... brugpiepers met grote tassen op nieuwe fietsen. Er is geen ontkomen aan, en gelukkig maar want hij is er aan toe.
Ook ikzelf neem op mijn werk afscheid... afscheid van de persportefeuille. Ik wist al een jaar dat dit moment zou komen, maar nu het er is raakt het me harder dan ik aan zag komen. Ik heb werktechnisch gezien eigenlijk twee liefdes die zich verenigen in één woord: waarheidsvinding. Een goed journalist doet wat mij betreft aan waarheidsvinding, stelt misstanden in de maatschappij aan de kaak, zoekt fouten op en hoopt dat met het aan het licht brengen van die misstanden er dingen veranderen. Een officier van justitie zoekt naar de waarheid als er strafbare feiten zijn gepleegd. Een ovj zoekt uit wie wat heeft gedaan, wie er schuldig is aan overtredingen en misdrijven en brengt een verdachte voor de rechter omdat een verdachte zich daar moet verantwoorden voor de dingen die hij of zij heeft gedaan.Misschien kreeg ik het van huis uit mee... mijn vader was journalist met een groot rechtvaardigheidsgevoel en mijn "grote" broer begon te werken als strafrechtadvocaat toen ik naar de middelbare school ging. Thuis was er dus al die combinatie van journalistiek en strafrecht. Zowel tijdens mijn studententijd als in mijn werkende leven bleef ik heen en weer gaan tussen de journalistiek en het strafrecht. Ik haalde een propadeuse School voor de Journalistiek en switchte via een HEAO-communicatie-diploma naar de studie Nederlands recht. Ik werd officier van justitie via de RAIO-opleiding, maar kon het niet laten om in mijn buitenstage de journalistiek weer op te zoeken (NOS-journaal). Eenmaal klaar met de opleiding nam ik ontslag bij het OM om een paar jaar in de journalistiek te werken (TV-Gelderland, EenVandaag), maar ik keerde toch weer terug bij het OM.
Het verkrijgen van de persportefeuille maakte de cirkel rond, eindelijk een plek waar ik allebei mijn liefdes tegelijkertijd bij me had. Nu moet ik één van die liefdes weer laten gaan... het voelt een beetje als een gebroken hart... Gelukkig heb ik mijn blog, mijn twitteraccount en blijf ik beschikbaar om in de vroege ochtend aan te schuiven bij WNL als er dingen zijn die uitleg verdienen van het OM.
Ik kijk terug op ruim vier jaar bijzondere ervaringen met de zeer bekwame en gezellige collega's van de Amsterdamse afdeling voorlichting. Yvonne, Franklin en Evert vormden mijn kleine veilige haven binnen onze grote organisatie. Lief en leed, en vooral veel plezier en hard werken. Ik zat samen met hen bij zoveel verschillende zaken die indruk maakten. Van witteboordencriminaliteit tot heftige zedenzaken. Van moord, overvallen en ontvoeringen tot discriminatie, bedreiging en belediging. Het klinkt misschien raar, maar ik ga het missen om daarna zo kort en bondig mogelijk de nuance over te brengen van hetgeen zich in de zittingszaal had afgespeeld en daarbij het standpunt van het OM uit te leggen.
Ik ga de mensen missen achter de camera's en microfoons en diegenen die tijdens een zitting al hun verhaal voor de krant aan het schrijven waren of een rechtbankverslag via twitter meteen op het internet knalden. De journalisten die er naar streefden om een zitting, een aanhouding of de ontwikkelingen in een lopend onderzoek op een goede manier voor de lezer, kijker en luisteraar te verslaan. Mensen met wie het prettig en vaak ook leuk samenwerken is als je van elkaar weet dat ook zij een helder, kloppend verhaal willen voorschotelen aan hun publiek waarbij verschillende kanten belicht worden.
Afscheid nemen, niet mijn ding dus... Toevallig tref ik tegenwoordig privé alles weer bij elkaar... ik liep gedurende mijn persovj-schap, na lange tijd alleen, tegen een nieuwe liefde aan, een journalist... cirkel toch weer een beetje rond....het strafrecht en de journalistiek, allemaal waarheidsvinding, het kan verkeren, het heeft veel met elkaar gemeen;-)Kijk en luister Alicia Keys - In Common
Reacties
Een reactie posten