"In the Neighbourhood"

"Gab, heb je even?" Ik werd aangesproken door de buurvrouw van een paar huizen verderop. Haar man stond bij de auto en ik kwam net thuis met zoonlief. "Tuurlijk, niets ergs toch mag ik hopen?" Ze liep achter me aan mee naar binnen "Nou, misschien wel..." En terwijl ze tegenover me aan de eettafel ging zitten kwam het hoge woord eruit "We gaan weg...". Ik was totaal met stomheid geslagen, kreeg een brok in mijn keel en wist gewoon niet wat te zeggen. "Huh, weg? Wat bedoel je, waarheen?" "We gaan verhuizen, we hebben een huis gevonden buiten de stad, we vertrekken over 3 weken..." 

Ik had ze wel eens gehoord over verhuisplannen, maar echt serieus had ik het eigenlijk nooit genomen. Ze woonden hier al veertig jaar, dit was hun studentenhuis geweest, alledrie de kinderen waren hier geboren en groot gebracht. Mijn straat zonder hen... dat was onbestaanbaar. Maar nu de kinderen uit huis waren en in het huis boven hen etages via Airbnb werden verhuurd met veel geluidsoverlast (oude huizen) waren ze tot de conclusie gekomen dat ze het echt zat waren.

Wonen in een buurt met hele fijne mensen om je heen vind ik een kostbaar iets. Ik koester mijn buurt en mijn buurtgenoten. Tegenwoordig hebben we een buurtapp. Daarin houden we elkaar op de hoogte van onraad. Er zijn heldere spelregels, het moet echt gaan om noodgevallen, alleen maar waarschuwingen inzake verdachte situaties. En houdt iemand zich daar niet aan dan zijn er soms mensen die daar genadeloos hard mee afrekenen, soms wat ontactisch en hard, maar ik moet er meestal wel een beetje om lachen... "je kan het maar beter duidelijk zijn!" lijken sommigen te denken.

De laatste tijd is er een paar keer ingebroken bij verschillende mensen in de buurt. Ook zijn er fietsen gestolen en zijn er auto's opengebroken waarbij onder andere een laptop is gestolen (tja, je kan natuurlijk zeggen dat het dom is om die in de auto te laten... maar dat was wat het was). Sommige mensen in de buurt voelen zich onveilig worden door deze incidenten en hebben het idee dat ons leefcomfort hard achteruit gaat.

Ik geloof dat het allemaal wel meevalt. Neemt niet weg dat het allemaal heel vervelend is maar ik denk dat door de buurtapp we veel meer op de hoogte zijn van de dingen die gebeuren in een wijk in een grote stad. En dan lijkt het ineens veel meer dan voorheen. Ik meng me niet heel vaak in de conversaties die ik voorbij zie komen. Maar als ik het doe is het om mensen er vooral op te wijzen dat je zelf al een heleboel kunt doen aan inbraakpreventie. Zo heb ik een keer de link rond gestuurd van www.politiekeurmerk.nl, de site van de politie waarop heel veel handige tips staan. En ik heb een keer het misverstand uit de wereld proberen te helpen dat je 112 niet mag bellen als je iets verdachts ziet gebeuren. Als je een vreemde snuiter in je buurt tussen de fietsenrekken ziet snuffelen, of in alle auto's ziet gluren is het slim om even goed te bekijken wat iemand aan heeft en wat zijn uiterlijke kenmerken zijn en dan 112 te bellen en je verhaal te doen met het signalement erbij.

In mijn werk kom ik met regelmaat woninginbrekers tegen. Voor sommigen is het helaas een "way of living". Laatst was er zelfs één aangehouden die had verklaard dat hij er goed in was en niet van plan was zijn geld anders te gaan verdienen. Als er wildvreemden in je huis zijn geweest en spullen hebben meegenomen is dat een grote inbreuk op je privacy. Het geeft een enorm onveilig gevoel als er mensen in je kasten en lades hebben gezeten. En als er laptops met foto's of sieraden met emotionele waarde zijn gestolen veroorzaakt het ook vaak nog eens een hoop verdriet. Belangrijk dus om er zelf alles aan te doen om het te proberen te voorkomen. En goed contact met je buurtgenoten is daarbij ook echt fijn en handig.  

Over een week vertrekken ze. Ik zie ze al steeds sjouwen met spullen richting nieuwe huis en richting vuilnisbelt. Ik snap hun keuze, maar mijn hemel wat ga ik deze mensen missen. Ze woonden hier al toen ik hier kwam wonen. Ik heb hun kinderen vanaf kleins af aan meegemaakt. Zij hebben mij hier zien trouwen, moeder zien worden, zien scheiden (tjonge, wat hebben ze me door die enorm lastige tijd heen geholpen met de nodige tranen, glazen wijn en fijne gesprekken), hun kinderen hebben op die van mij gepast, ik zag ze van de basisschool via de middelbare school gaan studeren, op kamers in hun studentenhuizen gaan en starten met hun eerste banen, ik heb ze uit zien vliegen. Zoonlief was er altijd welkom, een tweede veilige haven in de straat. De kat zag ze als zijn surrogaatbaasjes, want ik hoefde maar te bellen en ze gaven hem eten als ik laat was of niet thuis kwam. En nu.... nu gaan ze weg.... het is maar een half uurtje rijden. Maar mijn straat... die zal nooit meer hetzelfde zijn zonder hen... wat ga ik ze intens missen! Dag lieve C en R (en O, J en G).... deze is voor jullie X

Kijk en luister Tom Waits - In the Neighbourhood 

Reacties