Afgelopen week had ik nog een veertienjarige jongen op zitting die door de rechter werd veroordeeld vanwege een poging straatroof met geweld. Hij had zijn dertienjarige slachtoffer klem gereden en vervolgens meerdere keren de rits van de zakken van zijn jas proberen open te maken. Toen het slachtoffertje de dader van hem had afgeduwd was hij gevallen en had trappen en vuistslagen tegen zijn hoofd moeten incasseren. Een volwassene had het zien gebeuren en de dader was op de vlucht geslagen toen er werd ingegrepen. Vriendjes van het slachtoffer hadden de dader herkend en zijn naam genoemd bij de politie. De zaak werd dus opgelost dankzij oplettende voorbijgangers en omstanders. De dader werd veroordeeld tot een leerstraf waarbij agressieregulatie aan de orde zal komen. En daarnaast ook een werkstraf, deels voorwaardelijk zodat hij weet dat als hij nog een keer iets flikt hij nog meer straf zal krijgen.
Steeds vaker horen we in verschillende wijken in Amsterdam geluiden dat middelbare scholieren slachtoffer worden van (gewelddadige) straatroven. Recent was er een ongeruste moeder die een oproep deed op Facebook omdat ze telkens weer geconfronteerd wordt met kinderen die beroofd worden en waarbij de daders geweld niet schuwen. Slachtoffers belanden soms in het ziekenhuis door het forse geweld dat tegen ze is gebruikt. Tegelijkertijd lijken de er geen harde criminaliteitscijfers te zijn die een stijging van dit probleem onderschrijven.
We, politie en justitie, lopen hier aan tegen het fenomeen dat de slachtoffers geen aangifte meer durven te doen omdat ze bang zijn dat ze daarop ook nog afgerekend gaan worden door de daders. En leeftijdsgenootjes en/of klasgenootjes durven geen getuigeverkaringen af te leggen omdat degene die "snitcht" ook aangepakt dreigt te worden. Een neerwaartse spiraal lijkt het.
We doen er alles aan om zaken toch aan te pakken en op te lossen. Maar het begint met een aangifte en mensen die een getuigenverklaring af durven te leggen. En die ook de politie bellen als ze iets op straat zien gebeuren wat niet helemaal pluis lijkt.
Ik denk dat ook ouders een rol spelen hierin. Als je kind thuiskomt met kleding die je niet kent of ineens een andere mobiele telefoon heeft, dan ga je navragen bij je puber hoe hij of zij daaraan komt. En komt daar een antwoord waarbij je je vraagtekens hebt dan wordt het misschien tijd voor een goed opvoedkundig gesprek. Maar het is ook aan ouders om hun kind te begeleiden in het doen van aangifte. Om ze te doen inzien dat dit echt nodig is.
We kunnen deze onveiligheid op straat niet oplossen als we niet op de hoogte worden gesteld van hetgeen is gebeurd. En als we dat wel worden en er zijn ook getuigen die melden wat ze hebben gezien en waar, dan kunnen we aan de slag. Dan kunnen we de gestolen telefoon, met toestemming van de rechter-commissaris, traceren door te tappen of de historie van de telefoon op te vragen bij de provider. We kunnen camerabeelden gaan bekijken van de plekken waar het voorval heeft plaats gevonden als daar in de buurt camera's hangen. We kunnen aan de hand van signalementen in de buurt gaan rondkijken als de melding vlak na het voorval binnen komt. Alleen dan kunnen we iets doen... En dat willen we ook zo graag! Want we willen toch allemaal dat onze kinderen veilig over straat kunnen. En ook dat onze kinderen beseffen dat ze verkeerd bezig zijn als ze via gewelddadige straatroven aan spullen komen of anderen bedreigen en afpersen...
Dat schietgebedje... dat zou toch niet nodig moeten zijn...
Het zou mooi wezen wanneer de politie actief zou meewerken maar mijn ervaringen zijn helaas anders. Zij doen niets. Proces Verbaal verdwijnt in een la en je hoort er nooit meer iets van. Er wordt ook geweigerd om ook maar iets te doen.......heel jammer !
BeantwoordenVerwijderen