"Raise Your Glass"

En terwijl we afscheid nemen van de Kerstman en hij weer terug reist naar de Noordpool, Rovaniemi of Groenland (helemaal duidelijk is zijn woonplaats niet) schalt intussen de Top2000 (ze zijn bij nummer 1286) uit de speakers om de feestmaand tot een einde te brengen. 2017 zit er alweer op, 2018 is in aantocht. Ik word er altijd een beetje melancholisch van. Het is tijd om terug te kijken op alles wat de afgelopen maanden gebeurde.


Zo achter mijn computer, deze blog schrijvend, betrap ik mezelf er steeds weer op dat ik voor me uit zit te staren. Eigenlijk had ik best een heel fijn jaar, met tripjes naar Boedapest, Parijs, Ameland en een vakantie op het prachtige eiland Menorca (wat een aanrader blijft dat toch!). Maar ik heb ook herinneringen aan ongelooflijk verdrietige gebeurtenissen, lieve mensen die er niet meer zijn, gezinnen die het zonder hun geliefde vader of moeder moeten doen. Een indrukwekkende uitvaart, een bijzondere herdenking langs een sportveld... 2017 gaat voor sommige gezinnen de boeken in als een jaar van vreselijk afscheid nemen en de leegte die dat veroorzaakt.  

Er was ook een vrolijk afscheid, zoonlief verliet de basisschool en begon aan de middelbare. Nieuwe school, stuk verder fietsen, nieuwe vrienden, nieuwe vakken, nieuwe leraren... Na de eerste paar maanden blij met de school en zijn nieuwe leven. Al valt de hoeveelheid huiswerk en het aantal toetsen toch behoorlijk tegen. Gelukkig is er ook nog het contact met de oude club van de klas en hebben we samen met de ouders en kinderen weer kerst mogen vieren.

Op mijn werk was het een jaar waarin ik met pijn in mijn hart afscheid nam van de persportefeuille. Geen persofficier meer maar wel een hele goeie en leuke opvolgster (@vrouweJ). Iemand waaraan je het stokje graag overdraagt. Gelukkig mag ik nog steeds wel met enige regelmaat aanschuiven bij WNL namens het OM, zo blijft mijn liefde voor de media gevoed.

Ik heb op mijn werk ook weer een aantal zaken voorbij zien komen die extra indruk op me maakten. Ik was onder de indruk van de heftigheid van alle verwensingen die Sylvana Simons naar haar hoofd kreeg. Dat je het niet met iemands mening eens bent kan en mag, maar dat geeft je niet het recht te beledigen, bedreigen en te discrimineren.  Ik was verbijsterd over de moeder die ik na een grondig onderzoek op zitting voor de rechter liet komen omdat ik haar verdacht van een poging moord/doodslag op haar vierjarige zoontje. In plaats van als persofficier het woord te voeren over andermans zaken kwam nu mijn eigen zaak in het nieuws. Ik heb te doen gehad met kinderen die voor me zaten omdat ze verdacht werden van uiteenlopende strafbare feiten maar als gemene deler hadden dat ze het thuis allemaal niet makkelijk hadden en op jonge leeftijd al veel te veel bagage met zich mee moeten torsen. Ik heb me verbaasd over jongens die via social media hun ex-vriendinnetje bedreigen en beledigen. De onmacht die een verloren liefde met zich meebrengt leidde tot angstaanjagende teksten en het dreigen met het verspreiden van foto's en filmpjes die ze elkaar privé gestuurd hadden in gelukkigere tijden.

Ook op werk heb ik in 2017 afscheid genomen van lieve collega's die hun carrière elders gaan voortzetten. En de dag voor de start van de kerstvakantie werd ook nog eens bekend dat de Amsterdamse hoofdofficier Theo Hofstee afscheid neemt van het arrondissementsparket en procureur-generaal gaat worden.

Afscheid van 2017, vooruitkijken naar 2018. Maar het wil nou net zo zijn dat ik begin 2018 meteen weer met een afscheid geconfronteerd ga worden. Mijn eigen afscheid van parket Amsterdam. Na bijna 9 jaar zal ik vanaf 1 februari 2018 het Amsterdamse parket gaan verruilen voor het parket Midden-Nederland. Terug naar de plek waar ik ooit mijn opleiding als officier van justitie begon. Terug naar de stad waar ik studeerde, de regio waar ik opgroeide. Een ander arrondissement met deels ook hele andere criminaliteit. Met veel meer burgemeesters, diverse politie-eenheden, grote steden en kleine dorpen. Ik hou niet van afscheid nemen, piep er liever via de achterdeur stiekem tussenuit. Of dat me na 9 jaar gaat lukken weet ik niet. Misschien moet ik dat dit keer ook niet willen.

Ik heb een ongelooflijk leuke en leerzame tijd gehad in Amsterdam. Ik heb de start van de Top600 meegemaakt, ik ben veiligheidshuisofficier geweest, ik ben persofficier geweest, ik heb in die hoedanigheid mogen twitteren en bloggen, ik heb me bezig gehouden met grote en kleine boeven, ik heb veel veelplegers gezien, ik heb het adolescentenstrafrecht mogen implementeren, ik ben in veel stadsdelen driehoeksofficier geweest, heb samen mogen werken met gedreven politiemensen, heb het vakmanschap van burgemeester Van der Laan van dichtbij mogen aanschouwen, heb me veilig gevoeld door de parketpolitie, heb prettige zittingen gehad met vakbekwame rechters en reële advocaten. Zittingen waar de reclassering, bureau jeugdzorg en vooral de Raad voor de Kinderbescherming vaak hun stinkende best deden om een goed beeld te geven van het leven van een verdachte en wat passend zou zijn om hem of haar te helpen om uit de problemen te komen en te blijven. Ik heb schatten van kinderen voor mijn neus gehad die ik zoveel meer en beters wenste dan de neerwaartse spiraal waar ze in beland waren. Ik heb me vanuit het OM bezig gehouden met het ADE en met het drugsbeleid rond festivals. Ik heb een prachtige tijd gehad in Amsterdam. En dat had ik niet gehad als ik niet zoveel fijne collega's had gehad. Want dat zijn de mensen die het Amsterdamse pakket als "thuis" maakten.

Santé!
En met al die bagage die Amsterdam me meegeeft ga ik eens kijken wat ik in Midden-Nederland kan gaan betekenen. 2017, je was ok, best heel ok, 2018, kom maar op.... ik ben benieuwd wat je me gaat brengen. Maar voor die tijd toast ik nog even op alle lieve mensen om me heen... en op jou, trouwe bloglezer. Binnenkort dus verhalen uit Midden- Nederland, gelukkig/helaas gebeurt daar ook meer dan genoeg!

Kijk en luister Pink - Raise Your Glass





Reacties