"Promenade Sentimentale"

"Het is goed dat dit ziekenhuis er is maar je wilt toch liever aan de andere kant van de deur blijven"... woorden van één van de andere mensen in de wachtkamer bij het Antonie van Leeuwenhoekziekenhuis, hét kankerbehandelcentrum in Nederland.  Het was eigenlijk een raar afscheid in Amsterdam en een vreemde start in Utrecht. In plaats van het heffen van het glas ter afscheid van het IJdok en het full power starten in Utrecht was er ineens een week tussen beide werkplekken in die het leven op zijn kop zette. Die laatste zitting in Amsterdam kon gelukkig door een collega worden overgenomen. Ineens zat ik als zusje bij allerlei afspraken en onderzoeken in het ziekenhuis waarna we uiteindelijk dus voor een second opinion in het Antonie van Leeuwenhoekziekenhuis terecht kwamen.

We werden totaal onverwachts meteen na het eerste onderzoek apart genomen "Hè, dit gaat niet over mij... ik voel me helemaal gezond!!" hoorde ik hem zeggen toen we verbouwereerd de spreekkamer uitliepen en we net voor het eerst dat vreselijke K-woord hadden gehoord. Berichten die inslaan als een bom en je hele leven totaal overhoop halen. De idiote achtbaan waar je dan in komt is er één die je niemand toewenst. Ik had het eerder bij een vriendin wel gezien, maar dit was echt nog een stuk dichterbij en als je bij alle gesprekken zit die vervolgens met diverse artsen gevoerd worden dan besef je nog veel beter wat een dergelijke diagnose inhoudt.

Het is een proces waarbij zoveel emoties voorbij razen... ongeloof, verdriet, woede, vechtlust... de zwijgzame fietstochten samen van het ziekenhuis naar huis, verzonken in gedachten over wat mogelijk gaat komen... de liters thee aan de keukentafel waarbij je boven de ene kop elkaar zwijgzaam met tranen in je ogen aan zit te kijken en bij de volgende kop thee het hebt over vechten, dingen die je nog wilt meemaken in het leven. De emoties die komen kijken bij de (telefoon)gesprekken die gevoerd worden om mensen op de hoogte te stellen van de diagnose... je belandt in een roller coaster die niet in een pretpark maar in een horrorpark staat. En dan is het niet eens mijn lichaam en leven...

Je moet dus gewoon zorgen dat je intens geniet van het leven en er iets moois van maakt. Het kan zomaar plotseling op zijn kop staan. Dit soort berichten zet zaken ineens weer in een totaal ander perspectief. Intussen ben ik namelijk wel begonnen bij parket Midden Nederland. Ik tref zeer warme betrokken collega's die alle begrip hebben voor hetgeen er speelt in mijn privéleven. Ik ben blij met de afleiding die het werk me biedt en waar ik me volledig op kan storten. Bij het lezen van dossiers ter voorbereiding van zittingen vraag ik me weer eens af waarom mensen soms bewust de keuze maken in het leven om anderen iets aan te doen en zelf daarmee het risico lopen dat ze straf krijgen (en daarmee hun dierbaren ook verdriet doen).

Ik las een reclasseringsrapport van een jonge jongen met voor zijn leeftijd al een fors strafblad. Maar ik las ook hoe hij van ontkennen de stap maakte naar bekennen (gelet op het bewijs was er ook weinig ontkomen aan voor hem). Ik las dat hij andere keuzes aan het maken was. Hij had een sportinstructeur gevonden waarmee hij een klik had, een man die hem had doen inzien dat sporten en blowen geen goede combinatie was. Daarnaast had hij iemand leren kennen die veel met dieren deed, en ook dat had iets in de jongen los gemaakt waardoor hij toekomstplannen had ontwikkeld en had besloten niet meer om te willen gaan met de jongens die een slechte invloed op hem hadden. En er was een vriendinnetje ten tonele gekomen. De politie meldde dat ze hem niet meer op straat zag hangen en geen last meer van hem had. Ik las dat zijn ouders intens blij waren met deze veranderingen. Alles was weliswaar nog pril maar het begin was er. Er was een sprankje hoop, er waren mensen op het pad van de jongen gekomen die hem dat sprankje hoop gaven... en hij greep zijn kans, top!

Dat sprankje hoop... dat was ook die arts in het Antonie van Leeuwenhoekziekenhuis... zekerheden kon ze niet bieden... maar wel een sprankje hoop... grijpen dus! Want er zijn nog zoveel mooie dingen die je wilt meemaken en waarvan je wilt genieten in het leven... en het is zo wrang dat dat besef vaak pas echt hard binnen dendert als dingen mis dreigen te gaan...

Kijk en luister Vladimir Cosma - Promenade Sentimentale