Het water klotste bijna uit het plastic bekertje. Mijn hand trilde van verbijstering. Ik had zojuist mijn requisitoir gehouden en toen ik ging zitten nam ik een slok water maar helemaal vloeiend ging dat dus niet. Ik betrapte mezelf tijdens het houden van mijn betoog er al op dat ik boos was en had dat ook benoemd. Maar misschien was ik zelf ook wel een beetje verbaasd van mijn trillende hand.
Voor me zat een 58-jarige vrouw die ervan verdacht werd dat ze dure kunstwerken had gestolen bij de familie waar ze al jaren als werkster het huis schoonmaakte. Niet zo maar kunstwerken want recent waren ze op verzoek van de eigenaren getaxeerd en bleek uit het taxatierapport dat ze samen €58.000 waard zouden zijn.
Bij het lezen van het proces-verbaal van de zaak was ik al van de ene in de andere verbazing gevallen. De vrouw had bij de politie verklaard dat ze het duurste schilderij cadeau had gekregen van de heer des huizes, en dat deze erbij had verteld dat ze niemand iets mocht melden. De beste baas was alleen al een tijd dementerend en als hij nog heldere momenten had was hetgeen hij op dat moment zei volgens de artsen al lange tijd niet serieus te nemen.
Bij een huiszoeking bij de schoonmaakster was een schriftje gevonden waarin ze uitgebreid had opgeschreven hoe ze te werk moest gaan, dat ze anoniem veilinghuizen zou bellen (daar had ze speciaal een pre-paid telefoon voor aangeschaft), wat ze met het geld zou doen (er stond oa letterlijk "waarom ik dit doe ---> geld), dat ze een weddenschap had met haar man over de opbrengst, wat ze zou vertellen als ze betrapt zou worden, hoe ze zoekopdrachten die over de kunst gingen moest verwijderen op haar computer, dat ze zou afwachten wat er zou gebeuren en intussen gewoon door zou werken, dat ze een aparte rekening zou openen op haar meisjesnaam voor de opbrengst en ga zo maar door...
Ze had het duurste schilderij uiteindelijk aangeboden aan een veilinghuis. Ze wilde het graag onderhands verkopen maar daar was men niet mee akkoord gegaan. Dus ze had zich moeten legitimeren en er was een kopie gemaakt van haar rijbewijs.Toen het veilinghuis het schilderij op social media zette hadden de taxateurs van de familie het gezien en melding ervan gemaakt bij de familie en werd het bekend bij de politie. De schoonmaakster viel volledig door de mand. Maar ze bleef bij de politie bij hoog en laag beweren dat ze het cadeau had gekregen. Dat de familie geschokt was en dat ook met haar gedeeld hadden toen bleek dat de kunstwerken weg waren had haar er niet toe bewogen om openheid van zaken te geven.
Ik hoopte dat ze tussen het moment van de politieverhoren en de behandeling van de zaak bij de politierechter tot inkeer was gekomen maar nee, ze bleef volharden. Ik vond het stuitend hoe ze het medisch dossier van de demente man in twijfel trok, hoe ze vertelde hoe erg het was dat de familie haar had zwart gemaakt in de omgeving en ze daardoor niet makkelijk meer aan schoonmaakwerk kwam. Haar houding en gedrag gedurende het hele onderzoek maar ook op zitting toonde een vrouw die zo geslepen en brutaal was dat het bijna triest was. Ik eiste voor diefstallen bij 3 schoonmaakadressen een gevangenisstraf van 6 maanden waarvan de helft voorwaardelijk en ook toezicht door de reclassering. Naar mijn idee moest deze vrouw geholpen worden omdat ze was gaan geloven in haar eigen leugen.
Terwijl ik mijn verhaal hield en mijn eis uitsprak zat de vrouw mij de hele tijd met een minzaam lachje aan te kijken. Ik ergerde me mateloos aan haar gedrag en haar respectloze houding ten overstaan van de slachtoffers. De vrouw waar de dure kunst van was gestolen was inmiddels ver in de tachtig en haar man was intussen overleden. Ze werd in de zaal bijgestaan door haar dochters. Het was ontluisterend voor hen om aan te moeten horen hoe de vrouw, die zij jarenlang hadden vertrouwd met al hun kostbare bezittingen, hen had bestolen en bleef ontkennen.
De vrouw werd door de rechter vrijgesproken van twee diefstallen. Ze werd veroordeeld tot een werkstraf van 180 uur waarvan 90 voorwaardelijk voor de diefstal van het dure kunstwerk. Van een collega die in de zaal zat kreeg ik na mijn requisitoir een mailtje "Kippenvel! en instemmende geluiden van de tribune"... mijn boosheid was dus duidelijk overgekomen. En de vrouw... het lachen was haar vergaan. Nu afwachten of ze zich bij het oordeel van de rechter neerlegt of blijft volharden en in hoger beroep zal gaan...
Kijk en luister The O'Jays - For The Love Of Money
Voor me zat een 58-jarige vrouw die ervan verdacht werd dat ze dure kunstwerken had gestolen bij de familie waar ze al jaren als werkster het huis schoonmaakte. Niet zo maar kunstwerken want recent waren ze op verzoek van de eigenaren getaxeerd en bleek uit het taxatierapport dat ze samen €58.000 waard zouden zijn.
Bij het lezen van het proces-verbaal van de zaak was ik al van de ene in de andere verbazing gevallen. De vrouw had bij de politie verklaard dat ze het duurste schilderij cadeau had gekregen van de heer des huizes, en dat deze erbij had verteld dat ze niemand iets mocht melden. De beste baas was alleen al een tijd dementerend en als hij nog heldere momenten had was hetgeen hij op dat moment zei volgens de artsen al lange tijd niet serieus te nemen.
Bij een huiszoeking bij de schoonmaakster was een schriftje gevonden waarin ze uitgebreid had opgeschreven hoe ze te werk moest gaan, dat ze anoniem veilinghuizen zou bellen (daar had ze speciaal een pre-paid telefoon voor aangeschaft), wat ze met het geld zou doen (er stond oa letterlijk "waarom ik dit doe ---> geld), dat ze een weddenschap had met haar man over de opbrengst, wat ze zou vertellen als ze betrapt zou worden, hoe ze zoekopdrachten die over de kunst gingen moest verwijderen op haar computer, dat ze zou afwachten wat er zou gebeuren en intussen gewoon door zou werken, dat ze een aparte rekening zou openen op haar meisjesnaam voor de opbrengst en ga zo maar door...
Ze had het duurste schilderij uiteindelijk aangeboden aan een veilinghuis. Ze wilde het graag onderhands verkopen maar daar was men niet mee akkoord gegaan. Dus ze had zich moeten legitimeren en er was een kopie gemaakt van haar rijbewijs.Toen het veilinghuis het schilderij op social media zette hadden de taxateurs van de familie het gezien en melding ervan gemaakt bij de familie en werd het bekend bij de politie. De schoonmaakster viel volledig door de mand. Maar ze bleef bij de politie bij hoog en laag beweren dat ze het cadeau had gekregen. Dat de familie geschokt was en dat ook met haar gedeeld hadden toen bleek dat de kunstwerken weg waren had haar er niet toe bewogen om openheid van zaken te geven.
Ik hoopte dat ze tussen het moment van de politieverhoren en de behandeling van de zaak bij de politierechter tot inkeer was gekomen maar nee, ze bleef volharden. Ik vond het stuitend hoe ze het medisch dossier van de demente man in twijfel trok, hoe ze vertelde hoe erg het was dat de familie haar had zwart gemaakt in de omgeving en ze daardoor niet makkelijk meer aan schoonmaakwerk kwam. Haar houding en gedrag gedurende het hele onderzoek maar ook op zitting toonde een vrouw die zo geslepen en brutaal was dat het bijna triest was. Ik eiste voor diefstallen bij 3 schoonmaakadressen een gevangenisstraf van 6 maanden waarvan de helft voorwaardelijk en ook toezicht door de reclassering. Naar mijn idee moest deze vrouw geholpen worden omdat ze was gaan geloven in haar eigen leugen.
Terwijl ik mijn verhaal hield en mijn eis uitsprak zat de vrouw mij de hele tijd met een minzaam lachje aan te kijken. Ik ergerde me mateloos aan haar gedrag en haar respectloze houding ten overstaan van de slachtoffers. De vrouw waar de dure kunst van was gestolen was inmiddels ver in de tachtig en haar man was intussen overleden. Ze werd in de zaal bijgestaan door haar dochters. Het was ontluisterend voor hen om aan te moeten horen hoe de vrouw, die zij jarenlang hadden vertrouwd met al hun kostbare bezittingen, hen had bestolen en bleef ontkennen.
De vrouw werd door de rechter vrijgesproken van twee diefstallen. Ze werd veroordeeld tot een werkstraf van 180 uur waarvan 90 voorwaardelijk voor de diefstal van het dure kunstwerk. Van een collega die in de zaal zat kreeg ik na mijn requisitoir een mailtje "Kippenvel! en instemmende geluiden van de tribune"... mijn boosheid was dus duidelijk overgekomen. En de vrouw... het lachen was haar vergaan. Nu afwachten of ze zich bij het oordeel van de rechter neerlegt of blijft volharden en in hoger beroep zal gaan...
Kijk en luister The O'Jays - For The Love Of Money
Reacties
Een reactie posten