"Another Brick In The Wall"

“Wat ik ze heb willen laten zien is dat de persoonlijke shit die je meemaakt, dat je daar iets mee kunt. Dat dat iets nieuws kan worden dat er nog niet was!” Roos Schlikker verwoordde heel mooi wat haar missie was bij Dreamschool. En hoe die voor een klein deel van de groep gelukt was. 

Dreamschool, een programma op de publieke omroep waar bekende mensen als docent optreden voor een groep jongeren tussen de 16 en 23 jaar die allemaal in het reguliere schoolsysteem zijn vastgelopen. Het is het tweede seizoen dat het programma wordt uitgezonden en zowel dit seizoen als vorig seizoen zit ik af en toe met tranen in mijn ogen te kijken.

Drie weken lang komen de jongeren vrijwel dagelijks bij elkaar onder de bezielende leiding van kickbokser Lucia Rijker en rector Eric van ‘t Zelfde. Zij doen hun uiterste best om, samen met de gastdocenten, tot de jongeren door te dringen. Om hen een spiegel voor te houden zodat ze naar zichzelf gaan kijken en gaan beseffen dat ze zelf moeten gaan dealen met hun problemen om uiteindelijk iets te gaan bereiken.

Ik gun heel veel van de jongeren die ik de afgelopen jaren voor mijn neus heb gehad omdat ze verdacht werden van strafbare feiten, die paar weken Dreamschool. En soms heb ik de neiging om dat bijna door de tv heen te schreeuwen tegen de leerlingen die in dit seizoen steeds maar weer weglopen, te laat komen of besluiten een dag of een paar dagen niet te komen. Maar de kans is natuurlijk aanwezig dat diegene die ik het zou gunnen precies hetzelfde zouden doen als deze deelnemers.

Het programma laat op een indrukwekkende manier zien welke invloed gebeurtenissen of situaties in je jeugd kunnen hebben en welke gevolgen daaruit voort kunnen vloeien. Er is het meisje dat geboren was in het lichaam van een jongen en verstoten werd door haar ouders toen ze duidelijk maakte dat ze zich dat realiseerde, met zelfmoordgedachten tot gevolg.... Er zijn twee broers die beiden heel hard hun best deden om hun hoofd boven water te houden toen hun moeder overleed maar daar allebei op hun eigen manier in vastliepen. Er zijn twee jongens die zo zwaar gingen blowen dat ze niet meer konden functioneren, en nog steeds niet door lijken te hebben hoe verslaafd ze zijn want na een dag Dreamschool weten ze niet hoe snel ze hun joint aan moeten steken. Dan zijn er  meisjes die thuis geen liefde hebben gehad, wiens vader uit beeld is, of die in hun omgeving geconfronteerd zijn met zelfmoord. En dan het meisje dat zo slim is maar waarbij dat niet erkend werd, een jongen die op zijn ouders na helemaal niemand meer vertrouwt door dingen die hem zijn overkomen. Een jongedame die als tiener een kind heeft gekregen maar intussen de partydrugs niet kon laten staan, een ander die door de scheiding van haar ouders tussen de wal en het schip is geraakt en op haar 14e al in een afkickkliniek terecht kwam. Ze hebben allemaal hun verhaal en hebben als gemene deler dat ze op hun scholen allemaal eraf gegooid zijn.

Wat me opvalt is dat ze bijna allemaal door alles wat op hun pad is gekomen, een muur om zich hebben opgetrokken die bijna niet af te breken is. En je kwetsbaar opstellen en huilen is iets wat al helemaal uit den boze is. Ik heb te doen met de Dreamschool-kandidaten, ook al halen ze met hun gedrag soms het bloed onder je nagels vandaan. Maar de kunst is ze in te laten zien dat er een moment komt dat ze zelf het heft in handen moeten nemen, niemand anders meer de schuld kunnen geven behalve zichzelf, en dat ze dan een heleboel kunnen bereiken. Dat is ook wat ik ze graag duidelijk maak in de rechtszaal. Maar het is wel van belang dat ze daarbij een zetje in de goede richting krijgen, dat ze door beide ouders gezien worden en gekoesterd worden… het begint met aandacht en liefde… daarna volgt de rest. En in Dreamschool doen Lucia Rijker en Eric van ’t Zelfde hun stinkende best daarvoor.

Ik ben de laatste maanden op mijn werk vooral bezig met volwassen verdachten, met aardig wat zedenzaken, met nare gewelddadige woningovervallen, met hier en daar een internetoplichting…. En als ik Dreamschool kijk realiseer ik me dat ik die pubers mis. Ik mis de zaken waarbij ik op zitting bij een kinderrechter die minderjarige mag toespreken en vooral met ze in gesprek mag gaan. Mag vragen naar hun passie en wat ze later willen worden. Ze mag vragen waarom het dan zover gekomen is dat ze nu bij een kinderrechter zitten omdat ze verdachte zijn in een strafzaak. En ze mag laten weten dat ze nog een heel leven voor zich hebben waarin ze de persoonlijke shit die ze hebben meegemaakt… dat je daar iets mee kunt. Dat dat iets nieuws kan worden dat er nog niet was. Roos Schlikker had een waardevolle missie!

Dreamschool… wat mij betreft een must-see voor alle kinderrechters, officieren van justitie en advocaten die zaken doen waarin kinderen verdachte zijn van strafbare feiten. Maar niet alleen voor hen, ook voor mensen die begaan zijn met kinderen, vanwege hun werk, of simpelweg omdat ze vader of moeder zijn….

Kijk en luister Pink Floyd - Another Brick in The Wall

Maar vooral: KIJK Dreamschool

Reacties

  1. Mooi gesproken weer Gab. Wat zou je graag willen dat die kinderen weer een klein beetje vertrouwen in de boze buitenwereld krijgen. Je gunt ze zo een fijner leven.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten