"Kop of Munt"

15 mei is de internationale dag van het gezin... Maar wat is nou "het gezin"als je, zoals ik, gescheiden bent en samen bent met iemand die net als jij ook kinderen heeft uit een eerdere relatie? Wat mij betreft raak je betrokken bij elkaars kinderen maar vorm je geen gezin. En ik ben van mening dat dat ook alleen maar goed is. Ieder kind heeft maar één vader en één moeder (of tegenwoordig twee vaders of twee moeders) en dat zijn de enigen die onvoorwaardelijk van hun kind houden en het recht hebben op hen zorgzaam liefdevol op te voeden.

Met je nieuwe partner gesprekken hebben over opvoeden en wat je kinderen mee wilt geven bij het volwassen worden, vind ik nuttig en leuk. Al verschil je soms van mening, je kan veel leren van ieders eigen opvoedstijl. Maar opvoeden doe je met degene met wie je de kinderen ter wereld hebt gebracht. Voor de kinderen is dat idealiter het gezin waar je uit komt en moeten je vader en moeder samen bepalen hoe ze je op willen voeden. Gescheiden zijn wil wat mij betreft dus niet zeggen dat je per definitie geen gezin meer bent.

De minderjarige kinderen die ik als verdachte voor mijn neus krijg, komen vaak uit een situatie waarbij ouders gescheiden zijn. Daarbij zie ik met enige regelmaat dat moeder er alleen voor staat en vader uit beeld is. Van een gezin is dan dus geen sprake meer. Uit een promotieonderzoek van Marieke van de Rakt van de Radboud Universiteit Nijmegen uit 2010 bleek dat een echtscheiding de allergrootste risicofactor voor kinderen is om het criminele pad op te gaan. Kinderen van gescheiden ouders hebben in de jaren na de echtscheiding een drie keer grotere kans hebben op een strafblad dan kinderen uit een volledig gezin. Het is een onderzoek van 8 jaar geleden en ik heb zo het idee dat in de afgelopen 8 jaar veel meer aandacht is gekomen voor het effect van scheidingen op kinderen. Vooral als het gaat om vechtscheidingen. Hopelijk heeft die aandacht ook effect op de risicofactor voor deze kinderen en belanden ze na een echtscheiding minder in de criminaliteit

Ik ben een groot voorstander van elkaar als ex-partners respecteren en erkennen in de gezamenlijke opvoeding van je kind(eren). Natuurlijk zijn er uitzonderingen denkbaar als het gaat om een ouder waarbij het kind niet veilig is door bijvoorbeeld overmatig alcoholgebruik of drugsgebruik, maar ook als er sprake is geweest van geweld of misbruik. Maar is dat allemaal niet het geval dan mogen emoties die veroorzaakt worden door een scheiding bij geen van de ouders uiteindelijk van invloed zijn op het contact met het kind. Een kind komt uit een gezin, een gezin met twee ouders, en dat kind heeft hen beiden nodig. Villa Pinedo is een instantie die zich daar ook voor inzet, en dan met name vanuit het perspectief van het kind. En het is soms schrijnend te lezen hoe kinderen een noodkreet slaken door brieven op te stellen waarin de ouders vragen om hen niet te laten kiezen tussen vader of moeder. En de statistieken liegen er niet om... 1 op de 5 kinderen ziet na een scheiding de andere ouder sowieso niet (bron: Villapinedo).

In mijn privé-omgeving zie ik met name moeders die vader buiten schot houden of hun kinderen in een loyaliteitsconflict brengen door altijd commentaar te hebben op vader of door de kinderen uit te horen als ze het weekend bij hem zijn geweest. Ik snap dat niet en hou mijn hart vast voor het moment dat deze kinderen in de pubertijd komen. Wat als die kinderen gaan beseffen dat moeder vader buiten beeld heeft gehouden of nodeloos negatief over vader heeft gesproken? Negatief praten over de andere ouder of hem of haar buiten sluiten komt naar mijn idee altijd als een boemerang in je gezicht terug. Kinderen hebben er niets aan, ze hebben zelf niet gevraagd om op de wereld te komen en je hebt samen de verantwoordelijkheid te dragen en te nemen. Ook al ben je niet meer bij elkaar, voor het kind blijf je samen het gezin waar het uit komt.

Dat je het in een nieuwe relatie uiteindelijk samen met elkaars kinderen goed kan hebben, is wat mij betreft een hele prettige bijkomstigheid. En ik vind het grappig te zien dat de kinderen samen het ook goed met elkaar kunnen vinden en onderling "ruzie" maken wie tijdens de vakantie waar mag zitten in de auto...

En natuurlijk bepalen jij en je nieuwe partner samen wat de regels zijn die je met elkaar afspreekt als je gezamenlijk in een huis verblijft. Maar als het gaat het om wezenlijke opvoedkwesties waarbij de kinderen van de ander aan mij een beslissing vragen dan zeg ik altijd "ik ben niet je moeder, dit moet je echt aan je vader vragen....". En mijn ervaring is dat dat prima werkt. Een gezin ben je wat mij betreft niet, maar je kunt het wel heel fijn hebben met elkaar. De kunst is om samen met de andere ouder je uiterste best te doen om er te zijn voor de kinderen en hen niet in een loyaliteitsconflict te brengen. 15 mei Internationale dag van het gezin... mooi moment om even extra stil te staan bij je rol als vader of moeder...

Kijk of luister EZG - Kop of Munt