"Deze al ontdekt?" Ik appte mijn broer een link van Spotify, Yola met het nummer "Faraway look". "Yola kende ik al. Is leuk!" kwam er terug. Ik luisterde meer van haar muziek en werd er blij van. Prachtige stem, de liedjes een combinatie van soul en country. Later in de auto kwam ze op de radio weer voorbij. Ineens wist ik wie ik wilde wijzen op mijn nieuwe ontdekking... maar meteen besefte ik dat dat raar zou zijn. We hadden al vijf jaar geen contact meer, vijf jaar... op de dag af zo ongeveer.
Vriendschappen lopen soms anders dan je kunt voorspellen. Achteraf gezien was deze vriendschap misschien wel altijd wat onevenwichtig. Misschien wilde ik de vriendschap wel meer dan zij. Maar we hadden in ieder geval één ding enorm gemeen, en dat was de liefde voor muziek. Dus zongen we er in onze studententijd samen op los. En konden na jaren nog steeds hard lachen om het moment dat ik tijdens één of andere zangworkshop door één van de andere deelnemers op een hilarische manier werd gecorrigeerd op mijn uitspraak van de Engelse th.
Haar Engels was accentloos doordat ze door het werk van haar vader in het buitenland gewoond had. Een vader die dol was op zijn kinderen en keihard had gewerkt om het leven voor hen zo goed mogelijk te maken. En dat was hem en zijn vrouw goed afgegaan.
Toen ik laatst piket had belde de politie omdat ze overleg wilde in een zaak. Een voogdij-instelling alarm had geslagen. Een vader had zijn kinderen na het weekend niet terug gebracht. Hij had een omgangsregeling met hen. In het verleden waren dingen niet goed gegaan, waren de kinderen onder toezicht gesteld en ook een periode uit huis geplaatst. Door onthechting moest het contact met vader nu weer gefaseerd opgebouwd worden. Het was bijna zover dat hij ze weer helemaal bij zich kon hebben. Maar nu had hij ze dus niet terug gebracht na het weekend. Dan maak je je schuldig aan het onttrekken van kinderen aan het gezag. Dat gezag lag namelijk nog bij de voogdijinstelling.
"Maar waar is moeder dan?" vroeg ik aan de politie. "Tja, die is uit beeld, die is vertrokken naar een land aan de andere kant van de wereld en woont daar intussen". Er ontsnapte een "tsss" uit mijn mond... ik kan me er werkelijk niets bij voorstellen dat ik zou verhuizen naar de andere kant van de wereld zonder mijn kind. En ik kan me ook niet voorstellen dat ik zelf aan de andere kant van de wereld ga wonen met kind en dat hij dan zijn vader niet met regelmaat kan zien. Er uiteraard van uitgaande dat vader zijn kind ook graag wil zien. Maar goed, ik wist verder niets van de redenen van deze vrouw dus besefte ook dat ik eigenlijk niet mocht oordelen.
Afgelopen jaren vroegen mensen wel eens aan me of ik er nooit over nadacht om een paar jaar bij het Openbaar Ministerie op de Antillen te gaan werken. Mijn antwoord was altijd "Nee, want dan kan mijn zoon zijn vader niet elke week zien, en dat ga ik ze allebei niet aandoen, en ik ga ook niet weg zonder mijn kind". Toch zie ik op zittingen maar al te vaak dat één van de ouders totaal uit beeld is. Over het algemeen is dat de vader, zou het moedergevoel anders zijn omdat vrouwen het kind in hun eigen buik hebben gehad? Of is dat te kort door de bocht? In ieder geval zijn er dus ook vrouwen die hun kinderen achterlaten en zelf uit beeld vertrekken.
Als je kinderen op zitting hoort praten over die ouder die er niet is hoor je toch eigenlijk altijd wel verdriet in hun stem. Ook als ze heel stoer zeggen dat ze het wel best vinden, niet beter weten, of begrijpen dat de ouder die er wel is, de keuze heeft gemaakt om ook verder geen moeite te doen om het contact in stand te houden met de andere ouders. Omdat vader/moeder dan zelf zoveel verdriet heeft gehad door de vertrokken ouder. Er klinkt vrijwel altijd een ondertoon van teleurstelling, onbegrip en gemis. Een nieuwe partner van vader of moeder kan misschien heel veel opvangen en ook heel veel liefde geven, het lijkt nooit hetzelfde als degene die je op de wereld hebben gezet.
Worstelt een kind dan mogelijk met vragen en gevoelens die te maken hebben met afkomst en kan
alleen die ontbrekende ouder daar antwoord op geven? Ouders die heel verschillend zijn, waardoor ze niet meer samen een relatie willen hebben, kunnen juist door die verschillen samen een kind misschien wel heel veelzijdig opvoeden. Uiteraard moeten beide ouders wel zorgen voor een veilige situatie voor het kind. Er zijn uitzonderingen te bedenken als het gaat om drugs, drank, geweld of andere instabiele factoren die niet goed zijn voor een kind. Maar als dat niet aan de orde is, dan snap ik niet dat je uit vrije wil als ouder uit het leven van je kind verdwijnt of de andere ouder uit het leven van je kind houdt.
De politie en de voogdijinstelling waren bang dat vader met de kinderen naar een buurland was vertrokken, naar daar waar de kinderen ook geboren waren. Wat zou de man hebben gedacht? Over een paar maanden had hij gewoon kunnen gaan, nu zette hij alles weer op het spel door zich niet aan de afspraken te houden. Ik kreeg er een verdrietig gevoel bij...
En dan die vriendschap, het was zeker niet alleen muziek. Uiteindelijk deelden we behoorlijk wat lief en leed. Maar na mijn scheiding deelde ik misschien wel te veel leed, wilde altijd haar mening weten en had te weinig oog voor haar strubbelingen. Ook zij had in haar leven al wel wat gebeurtenissen meegemaakt die denk ik zo zijn weerslag hadden in de dingen die ze deed. Ik vroeg me af of ze zelf de strijd met de effecten daarvan aan wilde gaan. Patronen in je gedrag doorbreken is moeilijk, ze signaleren is al heel wat, maar dingen echt voelen en daarmee aan de slag willen gaan is nog een stap verder waar niet iedereen behoefte aan heeft. Achteraf bezien durfde ik dat verschil in weten en voelen misschien niet goed bespreekbaar te maken. Bang in haar "bel" te komen... een no-go-area. En daarbij moet iedereen natuurlijk zelf weten hoe je omgaat met dingen die je mee maakt in je leven en de effecten daarvan.
Voor me uit starend voor een rood verkeerslicht in de auto vroeg ik me af of ik harder had moeten werken om de vriendschap in stand te houden. We hadden beiden niet echt meer moeite gedaan... ik was voor mezelf tot de conclusie gekomen dat het eigenlijk ook wel oké was dat het zo liep. Het droeg bij aan het nog autonomer worden in mijn keuzes, nog dichter bij mezelf komen, nog meer afgaan op mijn eigen gevoel en andermans mening steeds minder laten meewegen in de koers die ik koos en kies. En het riep de vraag in me op of mijn positie in onze vriendschap mogelijk ook haar positie was in een andere vriendschap die zij had. Ieder dus zo zijn ding... What comes around goes around. Maar ik hoop wel dat ze Yola intussen ook heeft ontdekt, want ik weet echt 100% zeker dat ze haar muziek te gek zal vinden....:-)
Kijk en luister Yola - Faraway Look
Vriendschappen lopen soms anders dan je kunt voorspellen. Achteraf gezien was deze vriendschap misschien wel altijd wat onevenwichtig. Misschien wilde ik de vriendschap wel meer dan zij. Maar we hadden in ieder geval één ding enorm gemeen, en dat was de liefde voor muziek. Dus zongen we er in onze studententijd samen op los. En konden na jaren nog steeds hard lachen om het moment dat ik tijdens één of andere zangworkshop door één van de andere deelnemers op een hilarische manier werd gecorrigeerd op mijn uitspraak van de Engelse th.
Haar Engels was accentloos doordat ze door het werk van haar vader in het buitenland gewoond had. Een vader die dol was op zijn kinderen en keihard had gewerkt om het leven voor hen zo goed mogelijk te maken. En dat was hem en zijn vrouw goed afgegaan.
Toen ik laatst piket had belde de politie omdat ze overleg wilde in een zaak. Een voogdij-instelling alarm had geslagen. Een vader had zijn kinderen na het weekend niet terug gebracht. Hij had een omgangsregeling met hen. In het verleden waren dingen niet goed gegaan, waren de kinderen onder toezicht gesteld en ook een periode uit huis geplaatst. Door onthechting moest het contact met vader nu weer gefaseerd opgebouwd worden. Het was bijna zover dat hij ze weer helemaal bij zich kon hebben. Maar nu had hij ze dus niet terug gebracht na het weekend. Dan maak je je schuldig aan het onttrekken van kinderen aan het gezag. Dat gezag lag namelijk nog bij de voogdijinstelling.
"Maar waar is moeder dan?" vroeg ik aan de politie. "Tja, die is uit beeld, die is vertrokken naar een land aan de andere kant van de wereld en woont daar intussen". Er ontsnapte een "tsss" uit mijn mond... ik kan me er werkelijk niets bij voorstellen dat ik zou verhuizen naar de andere kant van de wereld zonder mijn kind. En ik kan me ook niet voorstellen dat ik zelf aan de andere kant van de wereld ga wonen met kind en dat hij dan zijn vader niet met regelmaat kan zien. Er uiteraard van uitgaande dat vader zijn kind ook graag wil zien. Maar goed, ik wist verder niets van de redenen van deze vrouw dus besefte ook dat ik eigenlijk niet mocht oordelen.
Afgelopen jaren vroegen mensen wel eens aan me of ik er nooit over nadacht om een paar jaar bij het Openbaar Ministerie op de Antillen te gaan werken. Mijn antwoord was altijd "Nee, want dan kan mijn zoon zijn vader niet elke week zien, en dat ga ik ze allebei niet aandoen, en ik ga ook niet weg zonder mijn kind". Toch zie ik op zittingen maar al te vaak dat één van de ouders totaal uit beeld is. Over het algemeen is dat de vader, zou het moedergevoel anders zijn omdat vrouwen het kind in hun eigen buik hebben gehad? Of is dat te kort door de bocht? In ieder geval zijn er dus ook vrouwen die hun kinderen achterlaten en zelf uit beeld vertrekken.
Als je kinderen op zitting hoort praten over die ouder die er niet is hoor je toch eigenlijk altijd wel verdriet in hun stem. Ook als ze heel stoer zeggen dat ze het wel best vinden, niet beter weten, of begrijpen dat de ouder die er wel is, de keuze heeft gemaakt om ook verder geen moeite te doen om het contact in stand te houden met de andere ouders. Omdat vader/moeder dan zelf zoveel verdriet heeft gehad door de vertrokken ouder. Er klinkt vrijwel altijd een ondertoon van teleurstelling, onbegrip en gemis. Een nieuwe partner van vader of moeder kan misschien heel veel opvangen en ook heel veel liefde geven, het lijkt nooit hetzelfde als degene die je op de wereld hebben gezet.
Worstelt een kind dan mogelijk met vragen en gevoelens die te maken hebben met afkomst en kan
alleen die ontbrekende ouder daar antwoord op geven? Ouders die heel verschillend zijn, waardoor ze niet meer samen een relatie willen hebben, kunnen juist door die verschillen samen een kind misschien wel heel veelzijdig opvoeden. Uiteraard moeten beide ouders wel zorgen voor een veilige situatie voor het kind. Er zijn uitzonderingen te bedenken als het gaat om drugs, drank, geweld of andere instabiele factoren die niet goed zijn voor een kind. Maar als dat niet aan de orde is, dan snap ik niet dat je uit vrije wil als ouder uit het leven van je kind verdwijnt of de andere ouder uit het leven van je kind houdt.
De politie en de voogdijinstelling waren bang dat vader met de kinderen naar een buurland was vertrokken, naar daar waar de kinderen ook geboren waren. Wat zou de man hebben gedacht? Over een paar maanden had hij gewoon kunnen gaan, nu zette hij alles weer op het spel door zich niet aan de afspraken te houden. Ik kreeg er een verdrietig gevoel bij...
En dan die vriendschap, het was zeker niet alleen muziek. Uiteindelijk deelden we behoorlijk wat lief en leed. Maar na mijn scheiding deelde ik misschien wel te veel leed, wilde altijd haar mening weten en had te weinig oog voor haar strubbelingen. Ook zij had in haar leven al wel wat gebeurtenissen meegemaakt die denk ik zo zijn weerslag hadden in de dingen die ze deed. Ik vroeg me af of ze zelf de strijd met de effecten daarvan aan wilde gaan. Patronen in je gedrag doorbreken is moeilijk, ze signaleren is al heel wat, maar dingen echt voelen en daarmee aan de slag willen gaan is nog een stap verder waar niet iedereen behoefte aan heeft. Achteraf bezien durfde ik dat verschil in weten en voelen misschien niet goed bespreekbaar te maken. Bang in haar "bel" te komen... een no-go-area. En daarbij moet iedereen natuurlijk zelf weten hoe je omgaat met dingen die je mee maakt in je leven en de effecten daarvan.
Voor me uit starend voor een rood verkeerslicht in de auto vroeg ik me af of ik harder had moeten werken om de vriendschap in stand te houden. We hadden beiden niet echt meer moeite gedaan... ik was voor mezelf tot de conclusie gekomen dat het eigenlijk ook wel oké was dat het zo liep. Het droeg bij aan het nog autonomer worden in mijn keuzes, nog dichter bij mezelf komen, nog meer afgaan op mijn eigen gevoel en andermans mening steeds minder laten meewegen in de koers die ik koos en kies. En het riep de vraag in me op of mijn positie in onze vriendschap mogelijk ook haar positie was in een andere vriendschap die zij had. Ieder dus zo zijn ding... What comes around goes around. Maar ik hoop wel dat ze Yola intussen ook heeft ontdekt, want ik weet echt 100% zeker dat ze haar muziek te gek zal vinden....:-)
Kijk en luister Yola - Faraway Look
Reacties
Een reactie posten