"God Give Me Strength”

Vrijdagmiddag 17:27, eigenlijk tijd om mijn computer af te sluiten en weekend te gaan vieren. Maar ik heb al te lang niet een blog gepost en merk dat ik even wil schrijven. En dat terwijl ik een week hele lange dagen heb gemaakt en ook op mijn vrije woensdag tot middernacht heb zitten werken. Een normaal 36-urige werkweek bestond deze week uit iets meer uren, namelijk snel uitgerekend zo'n 14 meer. Waarvan een deel ook afgelopen weekend.

Soms lopen dingen zo. Sta je ineens op vrijdagmiddag, na je ochtendzitting, op een politiebureau omdat er van alles in stelling wordt gebracht om een misdrijf op te lossen. Vorige week vrijdag belde een collega: "Kun jij zo naar het politiebureau in Zeist voor een crime-consult?" Een crime-consult is een spoedbijeenkomst waar politie en OM samen komen om te overleggen hoe je de opsporing gaat aanpakken van een recent gepleegd ernstig strafbaar feit. Hier ging het om het overlijden van een mevrouw na een aanrijding in Renswoude waarbij de auto die haar had aangereden was doorgereden.

Het is mooi om te zien hoe iedereen bij zo'n bijeenkomst maar één doel voor ogen heeft, de dader vinden. Vanaf dat moment heb ik elke dag aan de telefoon gezeten met de rechercheurs die bij de politie het onderzoek leidden. Maar ook met de specialiste van de forensische afdeling van de politie die weer contact onderhield met het Nederlands Forensisch Instituut. In alles word ik bijgestaan door een parketsecretaris die ook meeleest, meedenkt, meegaat en waarmee ik overleg over de zaak.

Intussen, nog geen week later, meldde zich een man die verklaarde de bestuurder te zijn geweest. Wat er in die week allemaal gebeurde schrijf ik later nog een keer in een blog. Maar aangezien we nu nog bezig zijn met de zaak kan ik nu alleen maar melden dat ik bij zo'n onderzoek trots ben dat ik deel mag uitmaken van de groep mensen die keihard aan het werk is om de zaak op te lossen en een verdachte voor de rechter te brengen. Politie levert hier vakwerk, en dat mag ook echt wel eens gezegd worden.

Naast dit onderzoek had ik besloten me een paar dagen op te sluiten om een requisitoir te schrijven in een pittige zedenzaak. De 50-jarige man die binnenkort moet voorkomen wordt verdacht van ontucht plegen met een meisje dat ten tijde van het feit tussen de 15 en 17 was. De man was haar baas. Daarnaast wordt hij verdacht van het maken, verwerven en bezitten van kinderporno. En dan gaat het om filmpjes waar de seksuele handelingen met dat bewuste meisje op staan. Ook een zaak waar ik later nog een blog over wil schrijven maar zolang de zaak niet op zitting is geweest en de rechtbank nog geen vonnis heeft gewezen kan ik alleen maar melden dat ook dit een onderzoek was dat veel indruk heeft gemaakt. Omdat er een jong slachtoffer is, omdat je je sommige dingen gewoon bijna niet kunt voorstellen.

Mogen zaken je raken? Recent zag ik dat strafrechtadvocaat Job Knoester geïnterviewd was door RTLNieuws over het online laten zien van je emoties in zaken waar je mee geconfronteerd wordt. Ik herken zijn emoties, heb er al vaker over geschreven (lees bijvoorbeeld "Orpheus"). We zien in het strafrecht veel heftige dingen voorbij komen.

Pas geleden vergaderde ik met collega's uit het land die allemaal binnen hun arrondissement verantwoordelijk zijn voor de zaken die heftige verkeersongevallen betreffen. Op voorstel van één van de collega's was er tijd ingeruimd op de bijeenkomst om elkaar te vertellen over heftige zaken op dat vlak die je nooit zult vergeten. Het is prettig om te merken dat je niet de enige bent die geraakt kan worden door het verdriet dat je ziet bij slachtoffers en nabestaanden. En om het daar over te hebben met elkaar en ook te signaleren dat je soms je emoties een plek geeft door onderling wrange grappen te maken. Grappen die eigenlijk niet kunnen, net zoals dat van chirurgen bekend staat, maar die de druk van de ketel halen en die je onderling van elkaar begrijpt. Omdat de boog niet altijd gespannen kan zijn.

Een van de aanwezige collega's legde later, toen we het niet meer hadden over die emoties, de zaak voor van de dodelijke aanrijding die in Anna Paulowna had plaats gevonden. Ze wilde samen de juridische aspecten van de zaak bespreken. Vorige week, terwijl ik 's avonds laat nog mijn requisitoir zat te schrijven, las ik op de app van de NOS dat de zaak op zitting was geweest. De NOS kopte "OM: "Verdachte ongeluk Anna Paulowna toont weinig berouw". Ik las het artikel en de tranen rolden over mijn wangen. En ik kan me niet voorstellen dat als jij het leest het je totaal onbewogen laat. Er zat een fragment in het bericht waarin je zag hoe mijn collega haar requistoir hield. Zakelijk sprak ze over het gedrag van verdachte. Dit hoort bij ons werk, en als je eenmaal op zitting staat ken je zo'n zaak van voor tot achter en weet je zakelijk precies te verwoorden wat belangrijk is. Maar ik durf te wedden dat mijn collega toen de nabestaanden hun verhaal deden flink wat slokken water heeft genomen. En dat de rechtbank na deze verhalen een pauze heeft ingelast (dat heet een schorsing) zodat iedereen even op adem kon komen.

Ik ben trots op het werk wat ik doe, en ik weet heel veel collega's met mij. We hebben te maken met emoties, van slachtoffers, nabestaanden, maar ook, zoals Job Knoester het aangeeft, van verdachten. Voor al deze mensen wil je dat het leven weer de goeie kant opgaat, ook voor verdachten. En dat een werkweek dan bestaat uit meer uren dan de eigenlijke 36 is soms niet erg... het is voor een goede zaak. Er moet wel tijd zijn om de emoties op gezette tijden even kwijt te kunnen. Op vrijdagavond heb ik met mijn lief een goeie fles wijn open getrokken en een lekker glas gedronken. Om even de boel de boel te laten... en afstand te nemen. Wij kunnen dat, slachtoffers, nabestaanden en ook verdachten kunnen da vaak niet. Zij moeten leven met verdriet, (fysieke en/of emotionele) pijn, verlies of schuldgevoel... en dat laatste zullen velen, mogelijk terecht, iemands eigen schuld vinden maar ook dat is echt niet altijd makkelijk.

Kijk en luister Elvis Costello - God Give Me Strength

Reacties