“Let Me Go”

"Laat me maar even"... Vier woorden, een volzin, nooit gedacht dat ik daar blij mee zou zijn. En al helemaal niet toen ik woensdagmorgen nietsvermoedend in alle vroegte ging hardlopen. Tijdens het lopen ging mijn telefoon. Ik kon niet meteen opnemen maar zag dat het mijn broer was. 07:36u... Geen normaal tijdstip om te bellen, ik belde snel terug maar hij nam niet op. Weer ging mijn telefoon "het gaat niet goed, ik kan mijn telefoon niet opnemen, mijn hoofd doet pijn, ik geloof dat ik mijn lichaam deels niet kan bewegen". "Damn, foute boel" schoot door mijn hoofd..."Ok, ik kom er meteen aan," "maar het gaat echt niet goed" "ok, ik bel 112!" 

Ik kwam gelijk aan met twee politieauto's met sirenes aan. Ik reed de straat in tegen het verkeer in... Jammer dan! De ambulance stond er al maar de deur werd natuurlijk niet open gedaan en dus hadden ze alvast de politie gebeld. "Net op tijd" dacht ik, en stormde met de sleutels op de voordeur af. Hoe het kwam weet ik niet maar die deur weigerde van het slot te gaan en niemand kreeg hem open. En daar kwamen de politiemannen in actie... Breekijzer, bonk, glas inslaan... Met hun hele gewicht tegen die deur aan om open te krijgen. Ik wist dat het nodig was maar vond het ook heftig om te zien in de wetenschap dat hij binnen lag en al dit lawaai moest aanhoren. Ik ken hem en vermoedde dat door zijn hoofd schoot "shit, daar gaat mijn deur, moet ik dat ook weer gaan regelen... En hoezo? Ze heeft toch gewoon sleutels!".

Eenmaal binnen ging het ambulancepersoneel met hem aan de slag. Ze inventariseerden de klachten, brachten een infuus aan en belden met het ziekenhuis dat ze eraan kwamen. Ik vertelde wat er verder aan de hand was (kanker), hoe hij me gebeld had, hoe laat hij me gebeld had en wat hij toen had gezegd. De politie bleef in de buurt. Ze vingen me op toen ik even geschrokken en enigszins radeloos op de bank zat. In welke ongekend slechte rotfilm was ik nu terecht gekomen. Maar veel belangrijker, wat was er met mijn broer? En hoe moest dit allemaal, moest ik met mijn eigen auto (in de overvolle ochtendspits) achter de ambulance aan? En de deur was geforceerd, ik kon zijn huis toch niet met een open deur achterlaten met al zijn dierbare en kostbare spullen erin?

Op werk heb ik dagelijks contact met de politie. Dat is over het algemeen de recherche omdat op die afdelingen de onderzoeken verricht worden in de zaken die ik doe. Het zijn gedreven mannen en vrouwen die hard werken om bij gepleegde strafbare feiten de juiste verdachte te vinden en aan te houden. Met de mannen en vrouwen "in blauw", de personen die op straat lopen, heb ik minder te maken. Vandaag werd ik weer even geconfronteerd met hoe belangrijk zij zijn. Niet alleen maar om boeven te vangen maar ook om er te zijn voor mensen in nood.

Ze verdienen wat mij betreft zoveel respect omdat ze altijd af moeten gaan op nare situaties, onvoorspelbare situaties, gevaarlijke situaties. Situaties waar de gemiddelde mens liever bij wegloopt. Zij gaan erop af... En nu ondervond ik aan den lijve ook die hulpverlenende kant. Ik hoefde me geen zorgen te maken. Mijn auto, die reden ze achter me aan naar het ziekenhuis en parkeerden ze bij de eerste hulp waar ze me de sleutels persoonlijk kwamen overhandigen. Zodoende kon ik mee in de ambulance die zich met alle toeters en bellen door de ochtendspits heen manoeuvreerde. De geforceerde deur, ook daar werd voor gezorgd. Ze regelden een slotenmaker en een glaszetter. Toen ik in de middag thuis kwam om even snel te douchen en mijn hardloopkleren te verwisselen voor iets gewoons lagen er drie nieuwe sleutels thuis op tafel. Die hadden ze langs gebracht. En in de middag werd ik nog gebeld om na te vragen of ik ze had gevonden. Wat een fantastische mannen. Wat moeten we blij zijn met dit soort mensen en ze waarderen in plaats van uitschelden en beledigen. En dat geldt net zo goed voor het ambulancepersoneel. Terwijl mijn broer achterin verzorgd werd door een geruststellende dame vroeg ik voorin zachtjes aan de chauffeur waar ik naast zat: "Mag ik even bij je huilen?" "Natuurlijk mag je dat, dit is allemaal heftig!"

En dat is het nog steeds... Het praten werd gedurende de dag steeds slechter... Het was alleen nog ja en nee, en dan bedoelde hij ook nog soms nee met ja en andersom... dus toen er 's avonds ineens  "laat me maar even" uit kwam was dat een godsgeschenk. Intussen weten we dat de vooruitzichten bar slecht zijn. De spraak zal nog wel iets verbeteren, maar de kans is erg groot dat hij zelf niet meer de nieuwe sleutels in het nieuwe slot zal gaan steken... Verdrietige tijden zijn aangebroken... En het Grote Verdriet van het Grote Missen nadert snel... Koesteren dus wat er nog is... laat mij ook maar even...

Kijk en luister Heaven 17- Let Me Go

Reacties

  1. Zachtjes huil ik met je mee Gabrielle
    😘

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Nog nogmaals héél veel sterkte, en dank voor je relaas. Heeft me diep geraakt, en terechte waardering voor de fantastische hulpverleners.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Sterkte Gabrielle voor jou en je broer gr. Lex

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een verschikkelijk, maar tegelijkertijd mooie en kwetsbare bijdrage.

    Het recht is gevoelloos, maar jij absoluut niet. Jij geeft jezelf bloot, de geweldige vrouw in de toga en niets menselijks is ook een officier van justitie vreemd.

    Ik wens jouw broer, jou en overige familie en vrienden alle sterkte toe in deze laatste fase van een strijd die niet te winnen is.

    Ik denk aan jullie❣

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Zo is het! Zij doen het maar “eventjes”. De Amerikanen hebben er een mooie woorden voor: Thanks for serving us! Dat is hier ook van toepassing!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Holy, wat een ervaring. Geen ervaring die je ooit had willen meemaken. Heel veel sterkte met je broer en uiteraard ook met jezelf..... René....

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Stuur hem naar leypark revalidatie in tilburg
    Door die medewerkers worden echt wonderen vericht

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Een vreselijke ervaring met slechte vooruitzichten. Maar wat prachtig verwoord!
    Heel veel sterkte!
    En ja! Een dikke duim omhoog voor alle hulpverleners!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Sterkte. Na drie overleden broeers en zus snap ik het volkomen.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Sterkte ,voor jou en je broer hulde voor de hulpverleners !

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Mooi geschreven en sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Veel sterkte met de komende periode en daarna

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Wat een gelukkig mens is je broer om jou om zich heen te hebben, Gabriella! En wat laat jij een veerkracht zien door in zo'n noodsituatie empatisch de kracht te zien van jouw 'helpers' en er op deze manier een betekenisvolle situatie van te maken voor zoveel mensen meer dan jijzelf. Chapeau. En heel veel sterkte met je broer, wat je zegt, 'let it go'

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Boh wat een ochtend heftig maar fijn dat er menssen zijn die toch voor alles zorgen. Dit gaat je zeker niet in de koude kleren zitten hoop dat je het een beetje door te schrijven tot rust bent gekomen. Wat heeft je broer hersenbloeding dan of i farct het is ook klote als je dit overkomt als je ook nog alleen bent. En je lieve zus probeerd te bellen. Ik ga het niet langer maken je bent top jou actie reactie kon niet beter. Sterkte voor alle

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Heel veel sterkte in deze heftige periode voor jou en je broer!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Mooi en ontroerend beschreven. En ieder verdient inderdaad respect en mededogen. Zowel patiënt, als familie als hulpverleners. Zou een vak moeten zijn op scholen.
    Veel sterkte voor je broer, jijzelf en uiteraard iedereen om jullie hen.

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Mooi geschreven, veel sterkte met je broer!
    Mooie waardering voor hulpverleners!

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Sterkte meissie. Uitspreken, opschrijven, delen het helpt. Niet alle mensen zijn hier doof voor. Zoals de politici in Den Haag, die maar niet willen horen hoe belangrijk hulp aan de burgers is. In plaats van bezuinigen moet je juist uitbreiden en beschermen. Zonder al deze geweldige hulpverleners, geüniformeerd of niet, zijn we maar een armetierig land.
    John

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten