"Weggaan"

"Vandaag sterfdag van mijn vader maar niemand die het echt weet hier" appte een goede vriendin me. Ik had me toevallig op vakantie even onttrokken aan de verkering en de pubers, en zat net alleen aan een Portugees strand om te proberen in te laten dalen wat er de afgelopen anderhalf jaar allemaal was gebeurd. Van het eerste bezoek in het ziekenhuis tot aan het afscheid van mijn broer... heel veel indrukken die nog lang niet allemaal een plek hebben. Ik had een oude Ipod bij me die op shuffle stond..."Weggaan, was gewoon weggaan, was gewoon weggaan..." begon Paskal Jakobsen van Bløf ineens te zingen. "Weggaan en weer terugkomen, vroeg of laat weer terugkomen, zoals dat gaat maar niet voor altijd" 

Ik appte haar terug, ze zat ook aan het strand, alleen, duizenden kilometers verderop op één van onze Waddeneilanden. We concludeerden dat het wel bijzonder was dat we allebei tegelijkertijd aan het strand waren en dachten aan de doden die we zo missen. Dat we dat allebei graag alleen en in stilte doen, alleen met je tranen, maar dat het dit keer eenzaam voelde...

De dood lijkt deze maanden centraal te staan in mijn leven. Is het nog maar twee maanden geleden dat ik afscheid nam van mijn broer, vandaag (8 augustus) is het de sterfdag van mijn vader, alweer 24 jaar geleden. Het lijkt gisteren. Twee enorm belangrijke mannen in mijn leven zijn er niet meer. Het voelt alleen. Huilen ze met me mee? Want elke keer als ik even wat langer buiten ben krijg ik de laatste week een enorme plensbui over me heen en kom ik als een verzopen kat weer binnen.

Vandaag gaat het ook op mijn werk over de dood. Ik sta op zitting met de zaak waarvoor ik eerder een gesprek had met de nabestaanden van een 21-jarige studente die vanuit het buitenland in Nederland studeerde voor een jaar (lees "Keep On Movin"). De familie zal aanwezig zijn en voor het eerst de man zien die ervan wordt verdacht dat hij hun dochter heeft dood gereden. De man die hun dochter hulpeloos heeft achter gelaten want op zijn dagvaarding staat ook dat hij verdacht wordt van het verlaten van de plaats van het ongeval.

Binnen parket Midden Nederland ben ik, samen met een parketsecretaris, verantwoordelijk voor de zaken waarin het gaat om ernstige verkeersongevallen waar zwaar gewonden of doden bij vallen. De zogeheten artikel 6 Wegenverkeerswetzaken. Dat zijn over het algemeen zaken die je niet onberoerd laten. Een ongeluk zit in een verdomd klein hoekje en slachtoffers zijn vaak de dupe van verkeersfouten die anderen, over het algemeen niet opzettelijk, maken.

In 2018 vielen er 678 doden in het verkeer in Nederland; dit is het hoogste aantal sinds 2010. Ongeveer een derde van de verkeersdoden bestaat uit auto-inzittenden (233), en ongeveer een derde is fietser (228) (Bron: SWOV). Volgens het SWOV blijkt uit dat bij de dodelijke verkeersongevallen op rijkswegen in 2017 vooral qua gedrag de aandacht moet gaan naar alcohol- en drugsgebruik, afleiding en een te hoge rijsnelheid. Daarnaast blijkt dat een derde van de overleden inzittenden waarvan het bekend was of ze een veiligheidsgordel droegen, geen gordel om hadden (zie: SWOV).

Vooral dit laatste verbaasde me. Geen gordel om in de auto? Dat is toch een automatisme als je instapt? Er komen de meest vreselijke piepgeluiden te voorschijn als je gaat rijden en je hebt dat ding niet om. Maar mensen omzeilen dat blijkbaar door over de gordel heen te gaan zitten of door de gordel van de bijrijdersplek in de gordelhouder van de bestuurder te doen. Ik vind het onvoorstelbaar. En helemaal toen ik een verkeerspsycholoog op TV hoorde zeggen dat er soms ook sprake is van groepsdruk omdat in bepaalde kringen het niet "hip of chill" is als je een gordel om doet.

De dood is onomkeerbaar, als je het risico daarop in het verkeer kan beperken door een gordel om te doen lijkt me dat kleine moeite. Zouden we het een vorm van egoïsme kunnen noemen als je het niet doet? Want als je daardoor dood gaat tijdens een ongeval zadel je de mensen die van je houden op met een enorm verdriet en gemis dat wellicht voorkomen had kunnen worden. En je belast de politie met "slecht-nieuws"-gesprekken. Want reken maar dat naar een huis gaan, aan moeten bellen en vervolgens moeten vertellen dat vader, moeder, zoon of dochter plotseling dood is zwaar is. En stel dat je niet doodgaat maar zwaar gewond raakt, of blijvend invalide, dan zadel je je omgeving ook op met heel veel zorgen en ellende. Met regelmaat is het niet de fout van het slachtoffer dat deze betrokken raakt bij een verkeersongeval, maar door een gordel om te doen voorkom je mogelijk het beperken van de schade.

In de zaak op zitting vandaag heeft het dragen van een gordel geen rol gespeeld. De andere aspecten komen wel aan de orde. Het slachtoffer zat zelf niet in een auto maar was voetgangster. In mijn hoofd blijft geregeld terugkomen dat de familie en vrienden van deze jongedame plotseling zijn geconfronteerd met de dood. Dat is anders dan hoe de vader van mijn vriendin, mijn vader en mijn broer zijn overleden. Allemaal ziek... bij alle drie zagen we het aankomen. We hebben afscheid kunnen nemen. De mensen die geconfronteerd worden met een verkeersdode hebben dat over het algemeen niet gekund.

"Stilstaan was gewoon
Stilstaan was gewoon stilstaan
Doodgaan was gewoon
Doodgaan was gewoon doodgaan
Doodgaan en weer opleven
Vroeg of laat
Weer opleven
Zoals dat gaat
Maar niet voor altijd"

Paskal Jakobsen zong verder terwijl ik naar de zee en het zand tuurde... de zon was begonnen met plaats maken voor de maan. "Keek naar de ondergaande zon" stuurde de vriendin met een foto daarvan. Ik appte terug met foto "Paar duizend kilometer verderop, zelfde zon, verdwijnt achter de bergen...;-) En ik stuurde haar het nummer van Bløf 

"Want dat weggaan van jou
Doet veel te veel pijn
Moet het zo zijn?
Of valt het ons toe?
Valt het ons toe?
Dat weggaan van jou
Voelt als een straf
Hier terug bij af
Zijn we droevig en moe
Zo droevig en moe"

 



Reacties

  1. Lees je blogs nog steeds trouw en met aandacht. Deze vind ik extra bijzonder. Met dood, afscheid en verdriet hebben we helaas allemaal te maken. En het doet me goed dat we officieren van justitie hebben die bij de feitelijke behandeling van een 6WvW zaak snappen en vooral ook navoelen waar dat over gaat.
    Keep up the good work, Pim

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je Pim! Ons werk gaat om mensen... en dus emoties, gevoelens en gedachten... ik blijf het een mooie uitdaging vinden om zaken niet alleen maar puur juridisch te zien maar vooral ook de menselijke maat in het oog te houden voor alle partijen.

      Verwijderen
  2. Ben er even stil van.... lees je blogs altijd met veel belangstelling, mooi hoe je je privé met je werk verbind......

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten