"Tears Never Dry"

"We hebben zijn leven voor hem opgeruimd..." zei mijn jongste zus. We stonden in een leeg huis... Zijn ziel was eruit, zijn laatste spullen waren eruit, en het moment was bijna daar om de deur achter ons dicht te gaan trekken. Morgen alleen nog de handtekening bij de notaris en dan zou het huis overgedragen zijn aan de nieuwe eigenaren. Mijn oudste broer was met nog wat spullen naar zijn auto gelopen en wij werden samen even overmand door verdriet. "Ik besef me steeds meer dat hij echt niet meer terug komt van vakantie" zei ik terwijl mijn ogen zich vulden met tranen. De dood, het blijft iets oneerlijks, iets dat niet te bevatten is, dat zoveel verdriet veroorzaakt. 

De afgelopen twee weken hadden we met z'n drieën het huis opgeruimd, waren door al zijn spullen gegaan, hadden dingen mee naar huis genomen, aan vrienden van hem gegeven, maar ook nog best veel weg gebracht naar inzamelpunten in de hoop dat het andere mensen nog blij zou maken. Twee dagen na zijn verjaardag was dit de laatste dag dat we in zijn huis alles op orde moesten maken voor de overdracht. Voor het laatst een paar uur rommelen in het huis waar hij met zoveel plezier had gewoond, waar hij zijn enorme verzameling cd's luisterde, waar hij kookboeken doorspitte op zoek naar lekkere recepten, van waaruit hij met zijn vriendengroep jarenlang naar Oerol ging, waar hij in zijn hangmat in de tuin hing, waar hij boeken las, waar hij zijn leven in de stad had geleefd, waar hij mij had getroost als ik met verdriet door mijn scheiding bij hem voor de deur stond, waar we bijzondere gesprekken hadden gevoerd, waar hij mijn zoon opving als die ziek was en ik door zittingen echt naar werk moest. Dan zat mijn broer thuis te werken en lag mijn, toen nog kleine, ventje daar op de bank en werd verzorgd door zijn lieve oom totdat ik of mijn ex hem weer kwam halen. Dat huis waar hij uiteindelijk zijn eigen ziekte had gedragen... en waar hij in mei toch totaal onverwacht naar buiten werd getild door ambulancebroeders en nooit bewust afscheid van had kunnen nemen. Dat huis waar hij zo zichzelf was... hij kwam er nooit meer terug.  De dood, het blijft iets oneerlijks, iets dat niet te bevatten is, dat zoveel verdriet veroorzaakt.

Een weekend dus waarin de emoties weer even alles overspoelde door de gebeurtenissen die samenvielen. Het maakte dat ik moest denken aan verschillende collega's die de afgelopen maanden ook met de dood van geliefden geconfronteerd werden. Je zal toch een paar weken van je pensioen af zijn en dan ineens je echtgenoot plotseling moeten begraven. En dat terwijl je teamgenoot, met wie je nauw samenwerkt een paar maanden ervoor ook ineens totaal onverwacht haar man verloor. Twee vrouwen, kinderen al uit huis, die moeten wennen aan thuis komen in een leeg huis. Denken dat iemand nog terug moet komen van vakantie is er niet bij als het huis meteen een bewoner minder heeft. Dat is echt anders dan wanneer er iemand overlijdt van wie je heel veel houdt, maar waar je niet mee onder één dak woont. En dan bij mijn lieve collega, mijn steun en toeverlaat in mijn Wegenverkeerswet-portefeuille, haar moeder, ineens, binnen een paar dagen hield haar leven op. De dood, het blijft iets oneerlijks, iets dat niet te bevatten is, dat zoveel verdriet veroorzaakt.

En in allebei onze agenda's staat voor deze week een gesprek gepland met de kinderen van een vrouw die begin dit jaar werd aangereden en een ruime week later overleed aan haar verwondingen. Gesprekken doorspekt van verdriet, van gemis, van onbegrip, soms enorme woede. Het is altijd afwachten welke emoties allemaal de revue zullen passeren. En al die emoties zijn begrijpelijk... en we zullen nooit iets kunnen doen wat al die emoties kan compenseren. Geen één straf is hoog genoeg om het verlies van een geliefde te kunnen compenseren. We kunnen ze voorbereiden op hoe het er aan toe gaat in een rechtszaal, waar ze ongeveer aan moeten denken qua strafeis, en ook hoe de man die verdacht wordt van het veroorzaken van de aanrijding een advocaat heeft die dingen zal zeggen die in het belang zijn van de verdachte. Dingen die je als nabestaande niet wilt horen. Gelukkig is mijn ervaring dat advocaten in dit soort zaken ook heel goed beseffen dat er verdriet is vanwege het verlies van een dierbare. En daar houden ze rekening mee en tonen ze respect voor. Maar dan nog, hoe voorzichtig ze het ook inkleden, het kan nog steeds heel moeilijk zijn om de argumenten van een advocaat te horen voor mensen die elke dag moeten leven met het gemis van de persoon van wie ze houden. De dood, het blijft iets oneerlijks, iets dat niet te bevatten is, dat zoveel verdriet veroorzaakt.

"Ik ben zo blij dat ik jullie nog heb mogen helpen en die dag nog bij jullie in zijn huis ben geweest" zei één van zijn goede vrienden twee dagen geleden toen we met familie en vrienden in het stamcafé van mijn overleden broer zijn 60e verjaardag stond te vieren. Wat voelde het goed om met dit gezelschap het glas te heffen op zijn verjaardag die bizar genoeg samen viel met het moment, exact vijf maanden geleden, dat hij was overleden. Maar het was natuurlijk ook raar, wrang, verdrietig, oneerlijk en niet terecht dat het feestvarken zelf er niet meer in levende lijve bij was. Het was oneerlijk, nog steeds niet te bevatten en veroorzaakt nog steeds zoveel verdriet.

Maar het zorgde ook voor een avond van saamhorigheid, van herinneringen ophalen en merken hoe geliefd hij was door velen... Het was mooi, het was goed, het was warm, het was dierbaar.... en hij, hij zag vast, samen met mijn vader, dat het goed was...(en baalde tegelijkertijd dat hij er niet bij was...)

Kijk en luister Stephan Simmonds - Tears Never Dry

Reacties

  1. Tafel 3 aan de Lange Jufferstraat 58: een verjaardagsfeest om nooit te vergeten! "When it comes to death, we know that laughter and tears are pretty much the same thing." En broertje was er zeker bij, zij het niet fysiek! Egg well!
    Het mysterie van de dood, het raadsel hoe je elke dag met iemand kon praten en hem of haar kon zien en dan plots nooit meer, is zo onmogelijk te doorgronden, dat we het natuurlijk steeds, onbewust, proberen te achterhalen. Sterke Gabriëlle & familie.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Prachtig verwoord, Gab!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten