"Be My Music"

 "En welke straf vind je dat de meneer verdient die mama heeft pijn gedaan?" "Een kus en een knuffel papa, want deze meneer zal ook wel verdriet hebben". Wat was ik blij dat vrij snel na deze woorden de rechtbank de zitting even kort onderbrak. Voor ons stond een man, midden dertig die vorig jaar zijn elf weken- zwangere vrouw had moeten begraven. Hij was alleen achter gebleven met zijn intussen 3,5 jarige zoontje. En hij maakte op zitting gebruik van zijn spreekrecht.

De vrouw was begin januari 2020 aan het eind van de dag, met haar zoontje voorin de bakfiets, onderweg toen ze terecht kwam in een verkeersopstopping. Ze manoeuvreerde de bakfiets tussen de auto's door toen een bus die in de opstopping stond ineens begon te rijden, de auto's voor hem opstuwde en de vrouw uiteindelijk onderuit ging doordat een van de auto's haar bakfiets raakte. Ze kwam onder de wielen van de bus terecht en overleed ter plaatse. Haar zoontje kwam met de schrik vrij en werd opgevangen door een vrouw die ter plaatse was. 

Anderhalve week voor de zitting had ik een gesprek gehad met de weduwnaar. Als alleenstaande vader moest hij nu voor zijn peuter zorgen en hem opvoeden. Het was een jaar met vallen en opstaan geweest. De eerste periode was als een roes voorbij gegaan. Hij had een aantal weken bij de ouders van zijn overleden vrouw gewoond, samen met het kleine ventje. Samen hadden ze voor het jongetje en elkaar gezorgd, hadden ze die eerste fase van het verdriet doorgeploeterd. De vrouw die bij het ongeval de peuter had opgevangen bleef de rouwende vader en zijn zoontje in de periode erna ondersteunen als oppas. Ik vroeg hem hoe hij zijn overleden vrouw zou beschrijven. "Sprankelend, creatief, extrovert, lief" waren de woorden die volgden. Hij had die bewuste middag in de auto op de radio al gehoord dat er vlak bij zijn huis een ongeluk met een bakfiets was gebeurd. Hij had in de file gestaan en was gaan bellen met het ziekenhuis in de buurt of zijn vrouw toevallig was binnen gebracht omdat hij bang was dat het om haar ging. De file duurde eindeloos. Er kwam een telefoontje binnen van de politie dat ze bij zijn huis waren en of hij daar toevallig bijna was. De file was zo hardnekkig, en de politie wilde hetgeen ze te vertellen hadden face te face melden, dat ze afspraken bij een pompstation. Vanuit daar werd hij meegenomen door hen om zijn zoontje weer in zijn armen te kunnen sluiten. 

Tijdens mijn piket was ik gebeld door de politie toen het ongeluk net gebeurd was. "Een op hol geslagen bus", "Mogelijk een technisch mankement" kwam er in de media als snel voorbij. Maar om dat met zekerheid vast te kunnen stellen moest er eerst onderzoek gedaan worden naar de toedracht van het ongeval. Getuigen werden gehoord, beelden die gemaakt waren met een camera die in de bus hing (zowel van de chauffeur als van de weg waarop de bus reed) werden bekeken. De bus werd technisch onderzocht en er werden rijproeven gedaan met de wagen. Uiteindelijk bleek er helemaal niets mis te zijn met het voertuig en kon er geen andere conclusie getrokken worden dan dat de chauffeur een bedieningsfout moest hebben gemaakt. In plaats van de rem moest hij wel het gaspedaal hebben ingedrukt en daardoor de bus in beweging hebben gebracht. Met alle tragische gevolgen van dien. 

Het gesprek met de vader anderhalve week voor de zitting maakte al indruk op me. Maar hoe hij daar op zitting zich richtte tot de verdachte chauffeur kwam nog eens extra binnen. Hij vertelde dat hij met zijn zoontje een gesprek had gehad over zijn afspraak met mij. "Wie is dat dan papa?" "Dat is de persoon die een straf gaat vragen voor de meneer die mama pijn heeft gedaan. Wat voor een straf vind jij dat deze meneer moet krijgen?" En daar was dus die knuffel en een kus als antwoord gekomen. De vader zei op zitting dat hij de chauffeur wilde laten weten dat ze hem alles hadden vergeven. Dat het voor hem en zijn familie ook allemaal vreselijk moest zijn geweest. Ik greep mijn glas water om de brok in mijn keel weg te slikken. 

Tijdens de schorsing kon ik achter de zittingszaal even op adem komen. Ik trof drie collega's aan wie ik mijn verhaal kwijt kon. "Tjonge, van zo'n 3,5 jarig mannetje kunnen heel veel mensen nog heel veel leren" zei een van hen". Terug in de zaal hield ik mijn requisitoir. Ik had in deze zaak vantevoren overlegd met de landelijk verkeersofficier, de landelijk verkeers-advocaat-generaal (een advocaat-generaal is de officier van justitie in hoger beroep), en met een bevriende strafrechtspecialiste. Juridisch vond ik het namelijk nog best lastig. Ik concludeerde dat de chauffeur zich schuldig had gemaakt aan artikel 6 Wegenverkeerwet, het door zijn schuld veroorzaken van een verkeersongeval waarbij iemand was komen te overlijden. Ik eiste, zoals staat in onze richtlijnen, een werkstraf van 240 uur en dat de man een jaar niet mocht autorijden. Ik had geen reden om daar vanaf te wijken.

Na afloop trof ik de vader en de ouders van de overleden vrouw. Toen we naar de kamer liepen waar we even rustig met elkaar konden napraten vertelde de vader me nog wat over zichzelf. Ik kreeg de indruk dat hij langzaam maar zeker het leven wel weer op de rit aan het krijgen was. En zijn schoonouders moedigde hem daar enthousiast in aan. Met zulke lieve ouders, met zo'n veerkrachtige echtgenoot, met zoveel vergevingsgezindheid en mededogen kon het niet anders dan dat die overleden vrouw een heel bijzonder mens moest zijn geweest, opgegroeid in een liefdevol nest en zich daarna ook omringd met warmte en geborgenheid. Wat een verlies voor deze mensen... Dat kleine mannetje zou gaandeweg zijn leven steeds beter gaan beseffen wat hem en zijn moeder was overkomen die dag in januari 2020. Maar ondanks het gemis van zijn moeder reed ik na afloop naar huis in de volle overtuiging dat hij zoveel warmte en liefde om zich heen had dat dat allemaal toch wel een plaatsje zou krijgen en het goed zou komen met dit ventje en zijn vader. 

Kijk en luister Kids from Fame - Be My Music (Episode version)

Kijk en luister Kids from Fame - Be My Music (album version) 

P.S. De buschauffeur werd door de rechtbank veroordeeld voor artikel 6 WVW tot een werkstraf van 240 uur en een jaar ontzegging van zijn rijbevoegdheid, dus geheel gelijk aan mijn strafeis. Na een vonnis heeft een verdachte twee weken de tijd om in hoger beroep te gaan.