Recent mocht ik aanschuiven aan tafel bij Pauw om te praten
over geweld tegen mensen die een publieke taak verrichten. Ik belandde naast Johan Derksen en schuin tegenover me zat Farid Azarkan. De heren
voerden een heftige discussie naar aanleiding van uitspraken die Derksen had
gedaan over de hoeveelheid jongens met een Marokkaanse achtergrond in een
voetbalteam. Azarkan begon zijn betoog met op te merken dat Marokkaanse jongens
zijn oververtegenwoordigd in de criminaliteit, zijn oververtegenwoordigd in de
werkloosheid, en vaker afreizen naar Syrië.
Ik heb de cijfers er niet op nageslagen, maar ik zie in mijn
werk dat er inderdaad een redelijk nare groep is, over het algemeen jongens, die
in de criminaliteit terecht komt en daarmee het verpest voor diegenen die wel
graag een eerlijk en oprecht leven willen leiden. En ik geloof ook dat daarmee
een stigma gecreëerd wordt voor die jongeren die wel hun best willen doen. Ik
blijf me verbazen over ouders die al heel lang in Nederland zijn maar de taal
niet spreken. Tegelijkertijd zie ik in mijn eigen omgeving ook ouders die van
origine uit Amerika, Engeland of andere landen komen en na jaren, met kinderen
op middelbare scholen, ook nog steeds weinig tot geen Nederlands spreken. En
over het algemeen hoor ik hier minder commentaar op omdat wij zelf allemaal wel
hun taal spreken en als Nederlanders snel meepraten/ omschakelen in het Engels.
Toch weiger ik de hoop voor de eerder genoemde groep jongeren op te geven.
Als het op school allemaal niet vanzelf gaat, je in je omgeving jongens hun
school niet ziet afmaken maar tegelijkertijd wel in dure kleren en op mooie
scooters ziet rijden, of in snelle auto’s, dan is de verleiding misschien wel
groot om hen te volgen en het verkeerde pad op te gaan. Als je in twee werelden
leeft omdat thuis de cultuur van het thuisland van ouders heerst maar de
maatschappij van je verwacht dat je volledig meedraait in een andere cultuur…
Dan kan het best ingewikkeld zijn. Maar nog altijd wat mij betreft geen excuus
om strafbare feiten te gaan plegen. En zeker niet omdat we intussen al wel wat
generaties verder zijn. Dus absoluut onacceptabel, kortom vervolgen en
straffen!
Op zittingen kom ik sommige van deze jongens meerdere keren tegen. In september schreef ik
over een jongen (lees:Type) die buitengewoon brutaal was geweest en weigerde mee te werken
aan een onderzoek naar zijn psyche. En een moeder die hem steunde in zijn
eigenwijsheid. Ik voorspelde al dat ik hem wel weer terug zou zien. En zo
geschiedde. Zijn moeder was er weer bij en liet me weten mijn blogs te lezen.
Ik schreef weer over hem (met ergens de hoop dat zijn moeder het weer zou
lezen) en zijn keuze wederom te zwijgen terwijl er dik bewijs lag (lees: Honesty). “Ik beroep
me op mijn zwijgrecht” was zijn standaardtekst bij de politie en op zitting. Toch
vond ik hem de laatste keer dat ik hem zag al een stuk verstandiger overkomen
dan eerder. Maar was dit sociaal wenselijk doen? Of zou hij werkelijk
verstandiger aan het worden zijn? Zouden
zijn zussen invloed hebben? Twee slimme meiden, op zichzelf wonend, studerend
op HBO en WO.
Ik durf het nog steeds niet met zekerheid te zeggen of hij inderdaad verstandiger aan het worden is. Maar ik was
wel blij verrast door een bericht van zijn gezinsmanager afgelopen week. Ze
liet me weten dat mijn blog vruchten had afgeworpen. Ze had zijn advocaat en
moeder nog eens extra gewezen op mijn stukjes en toen de jongen weer had moeten voorkomen
voor een feit van al even geleden had hij voor het eerst van zijn leven bekend…
En hij had ook niet meer geprotesteerd tegen een traject waarbij onderzoek naar
zijn doen en denken aan de orde zal komen. Of het echt door mijn blogs komt
weet ik niet. Het idee is vleiend, maar mogelijk zijn het wel te veel credits.
De rechter heeft die bekentenis goed aangevoeld. Hij liet de jongen merken dat dit een mooie ontwikkeling was. Komt hier een omslagpunt? Ik hoop het, zou ik
echt heel tof vinden. Dit is waarom ik het werk doe wat ik doe… Omdat ik ergens
hoop dat ze tot inkeer komen… en iedere jongen die zo stoer is om dat echt te doen is er in ieder
geval één!
Kijk en luister Prince - Pop Life
Kijk en luister Prince - Pop Life
P.S. Mijn muziekhart is de laatste dagen wat verdrietig door
het overlijden van Prince. Ik kan niet een blog schrijven zonder hier even bij
stil te staan. “Darling Nikki", "Starfish & Coffee", "Strange Relationship", "Sometimes it snows in April", "Glam Slam"… enkele van mijn favoriete nummers van
hem. Maar in mijn “broedproces” van het schrijven van deze blog speelt steeds “Pop Life” in mijn hoofd…hoe toepasselijk de tekst. Vooral dit stukje:
Reacties
Een reactie posten