Tip van de Sluier

Vakantie, strand, zee. Het is al een tijd geleden dat ik helemaal alleen een strandwandeling maakte, 
maar een prima start van mijn vakantie. Meestal is december de maand dat ik me realiseer dat er weer een jaar voorbij is, maar deze strandwandeling is ook ineens een moment om terug te blikken. Want sinds vorige zomer is er zoveel veranderd. Ik besef dat ik in een maand zit tussen de sterfdata van twee belangrijke mannen in mijn leven. Vorige maand was het een jaar geleden dat mijn broer overleed, volgende maand is het 25 jaar geleden dat mijn vader overleed. Allebei aan vrijwel dezelfde kwaal. Tijdens het ziekteproces van mijn broer heb ik hier ook gelopen. Ik denk aan de blog die ik toen schreef, twee jaar geleden, en waarin ik benoemde dat ik hoopte dat het verdriet van het moeten missen van mijn broer nog ver weg zou zijn, al besefte ik ook dat het steeds dichterbij kwam... Ik schreef: "en geen idee hoe ik lang ik dan langs het strand moet gaan wandelen om dingen op een rij te krijgen.... Eén troost, ik weet zeker dat er dan niet meer één maar twee mannen zijn die me van boven de wolken zullen helpen... " 

En nu loop ik hier dus weer. Eigenlijk realiseer ik me dat ik dingen best heel goed op een rij heb voor mezelf. Het eerste jaar na zijn dood zit er op. We hebben alles nu een keer meegemaakt, verjaardagen, Sinterklaas, Oud en Nieuw, vakanties, vrije dagen, drukke werkweken, en we hebben er Corona bij gekregen wat ook zeker een rol heeft gespeeld in stil staan bij wie je bent, wat je wilt en wat je daarvoor kunt doen. Ik heb afgelopen jaar belangrijke beslissingen genomen op privé-gebied, ben een andere weg ingeslagen, de eerste versie van mijn boek ligt bij de uitgeverij en binnenkort zit ik om tafel met mijn steun en toeverlaat aldaar om te horen wat ze van die eerste versie vindt. Het is een heel persoonlijk verhaal geworden. Best spannend. Zitten mensen daar wel op te wachten? Wie ben ik nou helemaal om een boek te schrijven over hetgeen mij bezig houdt, zowel zakelijk als privé. 

In de dagen na mijn strandwandeling lees ik diverse recensies over de uitzending van Zomergasten met Inez Weski. Ik heb de uitzending zelf niet gezien maar uit alle stukken komt prominent naar voren dat Weski er duidelijk voor heeft gekozen om bijna niets te willen vertellen over haar privé-leven, emoties of drijfveren. De ene recensent vindt dat zeer teleurstellend, anderen vinden het een verademing. Het meest valt me de recensie op van Elma Drayer in de Volkskrant. Drayer schrijft: "Als iets immers dit therapeutische tijdsgewricht kenmerkt dan wel de gretigheid waarmee min of meer bekende Nederlanders intimiteiten in de openbaarheid gooien. Lees, zie of beluister een interview met een willekeurige schrijver, acteur of tv-persoonlijkheid. Heel zelden gaat het gesprek over hun vak of over hun opvattingen. Over dooie moeders, afwezige vaders, jeugdpesterijen, eetstoornissen, burn-outs, lastige exen en akelige ziekten kom je daarentegen alles te weten. Dikwijls, valt mij op, gaat een en ander gepaard met de rechtvaardiging dat het hier een ‘taboe’ betreft dat hoognodig doorbreking verdient. Onzin, natuurlijk. Het zijn tegenslagen die iederéén kunnen treffen. Hoezo zou je daar in hemelsnaam heel Nederland mee lastigvallen?" 

Vooropgesteld dat ik geen min of meer bekende Nederlander ben raakt dit me natuurlijk omdat ik zowel in mijn blog als in het te verschijnen boek best vaak vertel over de combinatie van mijn werk en mijn privé-leven. En ook omdat ik me tijdens het schrijven met regelmaat afvraag of mensen hier wel op zitten te wachten. Gelet op de hoeveelheid positieve reacties lijkt het van wel. Natuurlijk onthoud je de negatieve beter, maar ik kan gelukkig zeggen dat dat een minderheid is. Waarom dingen over je privé-leven delen? Omdat ik nog altijd ervan overtuigd ben dat het helemaal niet verkeerd is om te laten zien dat officieren van justitie gewoon mensen zijn, met lief en leed. Geen personen die alleen maar met een wetboek in de hand een papieren dossier doornemen. Ik ben fan van programma's als "Kijken in de Ziel" van Coen Verbraak. Omdat het laat zien waarom mensen doen wat ze doen en zijn wie ze zijn. 

Niet voor niets willen wij op een (openbare) zitting ook van een verdachte weten wie hij (of zij) is, waar hij vandaan komt, uit wat voor een gezin iemand komt, wat zijn hobby's zijn, wat zijn toekomstplannen zijn en ga zo maar door. Om dat in kaart te brengen schakelen we de Reclassering of, bij minderjarigen, de Raad voor de Kinderbescherming in. Zij doen onderzoek naar een verdachte, praten met hem of haar, en met zijn omgeving. Daarbij kun je denken aan bijvoorbeeld partners, ouders, broers, zussen, leraren en behandelaars uit het verleden. Ook bestaat de mogelijkheid om iemand te laten onderzoeken door een psychiater en/of een psycholoog om nog meer te weten te komen van de psyche van een verdachte. Waarom willen we dit? Omdat we het belangrijk vinden om te kijken waar het strafbare gedrag van een verdachte vandaan komt, is het hem of haar aan te rekenen, is het begrijpelijk, verklaarbaar? En hoe kunnen we dat gedrag beïnvloeden met bijvoorbeeld behandelingen om te voorkomen dat iemand weer de fout in gaat? Het zijn allemaal elementen die meegewogen worden bij het bepalen van de strafeis door het OM en het opleggen van een straf door de rechtbank. 

Is het zo storend om te lezen dat Roos Schlikker haar moeder mist een paar jaar na haar overlijden, dat Roel van Velzen in een podcast praat met onder andere Alain Clark en Richard Kemper over hun scheidingen of relatiestruggles, dat we Ali B geëmotioneerd zien als hij praat over zijn kinderen of dat we lezen dat Linda de Mol geraakt kan zijn door nare opmerkingen die vreemden over haar maken? Is het zo verkeerd om je tegenslagen publiekelijk te delen? Is het niet juist mooi om te laten zien dat iedereen kwetsbaar is? Dat iedereen lief en leed meemaakt? Dat tegenslagen je kunnen inspireren en je blik op het leven kunnen veranderen? Moeten mensen die enige bekendheid hebben doen alsof zij geen tegenslagen meemaken in het leven? We zijn toch allemaal mensen? En is gedeelde smart niet vaak halve smart? Natuurlijk staat het iedereen vrij om zelf te bepalen wat je wel en niet deelt met de rest van de wereld. Maar moeten we mensen veroordelen die ervoor kiezen om dat wel te doen? 

Op het strand kreeg ik ineens het gevoel dat op mijn beide schouders die twee belangrijke mannen in mijn leven waren neergedaald. Ze waren veel dichterbij dan boven de wolken. Ze gaven me het gevoel dat ik het het afgelopen jaar goed gedaan had, dat ik goede keuzes had gemaakt en de juiste weg aan het bewandelen was. Alsof ze samen boven mijn hoofd elkaar een high five gaven... Ze spelen een belangrijke rol in mijn leven en ook in mijn boek. Jammer dat ze het zelf niet zullen lezen. Maar juist hun vroegere aanwezigheid en huidige gemis zijn elementen in mijn leven die me inspireren, en dat maakt dat ik denk dat dit van invloed is op wie ik ben en wat ik doe. En daar ben ik trots op, en dat mogen ook mensen die me niet persoonlijk kennen best weten.

Reacties

  1. Het is nooit een kwestie van 'zit een ander er wel op te wachten', het is therapeutisch (en) van je af schrijven. De uitgeefster bepaalt wel of die ander erop zit te wachten. En ik, als een van de hopelijk vele 'anderen', zit te wachten. En die twee mannen lezen gewoon met de uitgeefster mee hoor. En ze zien dat het goed is!☁️☁️👌

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een mens z'n zin, is mens zijn leven.Je openheid is verfrissend en ik lees je graag. En ja ik denk ook dat je broer en vader op dat wolkje daarboven meekijken 😇

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten