Always Look On The Bright Side Of Life

Een stuk stok in je keel en neus... ik ben er achter gekomen dat ik daar niet mijn hobby van wil maken. Maar toen ik 's nachts lag te draaien in mijn bed, wakker geworden van een fikse keelpijn, wist ik dat ik er niet meer onderuit kon. Een week eerder was ik met zoonlief de auto ingestapt om, na 45 minuten rijden, een Corona-teststraat in te rijden. Aanvankelijk was ik wat geïrriteerd geweest omdat het niet dichterbij kon, behalve als we langer wilden wachten. De keuze was snel gemaakt, dan maar wat verder rijden en dus eerder de test en de uitslag, dan nog langer wachten. 

Eenmaal in de teststraat verwonderde ik me over de science fiction-scene waar we in terecht gekomen waren. Een levensgrote hal waar je, alsof je de McDrive in reed, werd verwezen naar poort 1, 2, 3 of 4 om daar, door iemand in een blauw beschermend pak met gezichtsmasker, terwijl je in de auto zat, in je keel en neus met een stok rondgeroerd te worden. Ik moest even denken aan ET, en hoe daar het hele huis geïsoleerd werd toen het buitenaardse knuffelwezen ziek werd. Mijn knuffelwezen (niet buitenaards) onderging alles dapper en toen we, nog geen minuut na het rondroeren, weer wegreden werden de eerste grappen gemaakt. "Lekker man, zo'n stuk stok in je waffel!" 

Humor is toch wel het beste medicijn en wapen in tijden van ellende en nood. Na de persconferentie waar Rutte verkondigde dat we weer bijna terug bij af zijn, alle horeca weer dicht moet en thuiswerken echt weer de norm moet worden, kwamen meteen via de app weer de nodige grappen voorbij. Toen ik een paar dagen ervoor (nog klachtenvrij) bij de supermarkt in de rij stond en er een paar studenten met een stapel bierkratten naar buiten liepen hoorde ik een vader grappend tegen zijn tienerdochter zeggen "Tja, eerste levensbehoefte voor die jongens". "We kunnen er maar beter bij blijven lachen" dacht ik ook toen.

Chirurgen staan bekend om de vaak harde grappen die ze onderling maken om het leed dat ze voorbij zien komen een plek te geven. Bij mij op het werk gaat dat soms ook zo, simpelweg omdat het soms te heftig is wat we horen en waar we mee aan de slag moeten. Ik schreef er al eerder een blog over (Lees: Laugh about it). Het zijn gelukkig niet alleen maar harde grappen om lastige situaties. In één van mijn onderzoeken een paar jaar geleden moest het observatieteam van de politie in actie komen om de handel en wandel van een verdachte wat beter in beeld te krijgen. Het doel van het observatieteam van de politie is om zo onopvallend mogelijk iemand te observeren. Deze verdachte zat alleen een langere periode in een sta-caravan, op een nudistencamping. Er ontstond dus wel enige hilariteit toen we ons realiseerden hoe je zo min mogelijk opvalt op een nudistencamping.... juist ja, daar moet je niet als enige met kleren aan gaan lopen. 

Een collega van me had jaren geleden een pubermeisje op zitting dat een werkstraf opgelegd kreeg. Ze wist de werkstraf, werken bij een kinderboerderij, goed te volbrengen. De terugkoppeling daarvan was echter zo grappig dat deze collega dit tot op de dag van vandaag heeft bewaard: "Het is jammer dat C zo bang is van dieren. Toch heeft ze goed gewerkt".

Een andere collega trof een situatie waarbij een minderjarige tijdens een voetbalwedstrijd het voetbalveld was opgerend (met heel veel andere ‘supporters’ uiteraard) en daar had lopen rellen. Nadat hij verhoord was door de politie, en hij hem ook had toegesproken dat dit niet kon, kwam zijn vader hem ophalen van het bureau. Nu was vader ook niet van onbesproken gedrag en een veel geziene gast op het politiebureau, dus toen hij op het bureau aankwam en zijn zoon de huid begon vol te schelden waarom hij het veld was opgerend en had gedaan, wat hij had gedaan, had iedereen goede hoop dat vader tot inkeer was gekomen en dat het nog wel wat kon worden met deze jongen. Die hoop was echter van heel korte duur toen vader zijn tirade eindigde met:”Ik heb je toch altijd gezegd dat je je gezicht moet bedekken als je het veld oprent…”

En wat te denken van een verdachte die op zitting bij het doornemen van de verschillende feiten waarvan hij werd beschuldigd, drie keer zei: " Ik beroep me op mijn zwijgrecht" en bij het vierde feit ineens uitriep: "Dat heb ik niet gedaan!". Mijn collega begon hard te lachen en de voorzitter van de rechtbank reageerde naar de verdachte met de woorden "Ik ga even met u terug naar het eerste feit.."

Toen ik uiteindelijk zelf een week later in een wachtrij (a la de Efteling) stond in een tent (je kent ze wel, van die sjieke witte catering-tenten) met in het midden dranghekken zodat je, met anderhalve meter afstand ertussen, langzaam voort konden schuifelen totdat je aan de beurt was, waande ik me weer in een slechte sciencefiction-film. Tegelijkertijd realiseerde ik me ook maar weer even al te goed dat het dus allemaal wel weer geregeld is in dit land. Dat je een telefoonnummer kunt bellen en dat daar heel veel mensen zitten om je telefoontje te beantwoorden en een afspraak voor je in plannen. Dat er mensen zijn die bereid zijn om de hele dag met stokjes in kelen en neuzen te roeren, dat die stokjes in buisjes worden gedaan, voorzien van codes die corresponderen met je gegevens, dat ergens door iemand die spullen worden afgevoerd naar een laboratorium, dat daar onderzoek gedaan wordt of er sprake is van een besmetting, en dat je binnen 48 uur uitslag hebt. Logistiek moet dit zo'n enorme operatie zijn, en ik vraag me af of iedereen zich dat realiseert. Ik heb er in iedere geval enorme bewondering voor en ben verdomd blij dat ik in een land woon waar dit allemaal geregeld wordt. Dat ik daar dan even wat langer voor onderweg ben is dan maar zo. 

Eenmaal terug in mijn auto belde ik zoonlief "Lekker man, zo'n stuk stok in je waffel!" En ik vertelde hem dat ik bewondering had voor de manier waarop hij het had ondergaan. Bij mij had het wat langer geduurd omdat ik continue kokhals-neigingen kreeg van die stok in mijn keel. Zoonlief kreeg na ruim 48 uur op vrijdagmiddag de uitslag en mankeerde uiteindelijk niets. Hij pakte snel zijn spullen en vertrok naar zijn neef om daar het weekend goed te gaan vieren. Een week later blijk ik gelukkig ook niets te hebben. Ook al had ik van het begin af aan het idee dat het een gewone verkoudheid was, het verlossende bericht is toch ook wel een enorme opluchting. Nu maar hopen dat ik niet nog een keer stuk stok in mijn waffel hoef te verdragen.

Kijk en luister Monthy Python - Always Look On The Bride Side Of Life

Reacties

  1. Humor is nog steeds (en was altijd al) het beste medicijn tegen stress, angst en depressie(ve gevoelens): always look on the bright side of life, by fighting the wrong side of life with the powerful weapon called humor. Alles wat pijnlijk is, leent zich voor humor. Het wordt er bespreekbaar van, minder pijnlijk. Humor is, psychologisch gezien, een heel geciviliseerde manier van afweer.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten