"Nobody Knows"

"Je hebt een vol hoofd, ik zag het toen je gisteravond hier binnen kwam en ook vanmorgen bij het wakker worden" aldus mijn liefde afgelopen weekend. Een vol hoofd... nog meer om over na te denken... had ik een "vol hoofd"? De opmerking bleef een beetje hangen. 

"Vind je me afwezig?" vroeg ik mijn veertienjarige. "Ja, je bent wat stiller, ik merkte het ook laatst na mijn sportwedstrijd" zei hij (hij is altijd al behoorlijk sensitief wat dit soort dingen betreft). Een paar dagen later onder de douche kon ik voor mezelf op een rij zetten waarmee mijn hoofd dan zo vol zat. Ik concludeerde dat het weer december was... met alle drukte, gedachten en emoties die erbij horen in mijn hoofd. Onbewust was het terugblikken misschien al wel begonnen. En daarnaast is het op het werk echt razend druk, zeker met twee weken vakantie in het vooruitzicht, nog een aantal zaken op zitting, en aardig wat lopende onderzoeken in nare zaken.

2018, wat een jaar... De overstap van parket Amsterdam naar parket Midden-Nederland leek in de eerste weken van het jaar nog iets dat de meeste impact zou gaan hebben op mijn dagelijkse leven. Maar nog voor ik afscheid kon nemen in Amsterdam stond de wereld plotseling op zijn kop, zat ik met mijn jongste broer in het ziekenhuis en was de prognose ineens kanker, met uitzaaiingen en slechte vooruitzichten. De laatste week "Amsterdam" en de eerste weken "Midden-Nederland" werden overheerst door ziekenhuisbezoeken en de start van behandelingen in het Antonie van Leeuwenhoek-ziekenhuis. Het stramien van chemotherapie, controle, de euforie van het aanslaan van de behandeling na een eerste scan tot het snel achteruit gaan na de negatieve uitslag van een tweede scan na zes chemo's. Vervolgens de opluchting dat er nog de mogelijkheid was van een experimentele immuuntherapie.

Parket Midden-Nederland is een warm bad gebleken. Ik heb hier fantastische collega's en leidinggevenden die vanaf het begin begrip hadden en, ondanks dat het merendeel me niet kende, me fijn hebben opgevangen. Ik werk samen met politiemensen die, overigens net als in Amsterdam, gedreven zijn en waar ik mee kan sparren, lachen en op een reële en respectvolle manier onderzoeken kan aanpakken. Het is hier fijn, en dat is in roerige privétijden belangrijk.

Want als iemand die je zo dierbaar is zo ziek blijkt te zijn komen zaken in een ander perspectief te staan. Komen gezinsverhoudingen nog scherper aan het licht en maak je daarin ook soms lastige keuzes. Omdat dit al genoeg zorgen geeft en je niet nog meer spanning erbij wilt.

Om me heen zie ik mensen worstelen met het gemis van hun geliefde door plotseling overlijden. Een dierbare vriendin uit mijn oude studentenhuis en haar man werden op Valentijnsdag geconfronteerd met het verlies van hun anderhalf jaar oude dochtertje dat ineens binnen zesendertig uur overleed aan hersenvliesontsteking (lees:"Hoofd Schouders Knie en Teen".) En andere vrienden moesten het jaar, samen met hun tieners, ineens alleen starten omdat hun wederhelft in 2017 was overleden. Ga er maar aan staan met opgroeiende kinderen...

Eem andere oud-huisgenoot beviel veel te vroeg van een dochtertje en de kersverse ouders verbleven wekenlang in het ziekenhuis met continue de zorg of de kleine dame het zou halen. Het contrast binnen ons oude huis was groot. Twee gezinnen die vechten om te overleven maakten al diepe indruk. Het was blijkbaar nog niet genoeg want een derde oud-huisgenoot vecht momenteel haar strijd tegen borstkanker.

En dit jaar ook weer vriendinnen die worstelen met relaties die stuk lopen. Een vierde oud-huisgenoot, met twee tienerzonen, belandde in een scheiding. Maar er waren ook relaties van vriendinnen die stuk liepen die ontstaan waren na de scheiding van de vader van hun kinderen, en die intussen al weer flink wat jaren duurden. Ook ik merk dat het hebben van een relatie als je gescheiden bent niet altijd even makkelijk is. Je hebt ieder je bagage, je patronen, je manier van opvoeden en je copingsmechanisme van hoe om te gaan met dingen die je eerder hebt meegemaakt. En dat dat soms botst is niet raar. De kunst is alleen om bij jezelf te rade te gaan of je de ander zo lief hebt dat je moeite wilt doen en je vaste, niet altijd even sympathieke patronen, beiden wilt veranderen. Wil je vechten? Heeft het zin?

In de zittingszaal ben ik ook dit jaar weer geconfronteerd met zaken die indruk op me hebben gemaakt. Mensen die hun eigen gevecht leveren, als verdachte, als slachtoffer, als nabestaande... Het gesprek met de vrouw en haar kinderen die haar man, hun vader, moesten missen na een dodelijk verkeersongeval maakte diepe indruk. Maar ook het laatste woord tijdens de zitting van de jonge vrouw die het ongeval had veroorzaakt. Allemaal vechters... die verder willen in de toekomst maar er ongevraagd en onbedoeld bagage bij hebben gekregen (lees: "Tears in Heaven").

Ik sprak uitgebreid met een man van intussen 28 die tussen zijn 9e en 15e levensjaar misbruikt was door een volwassen man. Het slachtoffer had door de jaren heen, en nog steeds, zoveel last van wat hem was overkomen dat hij kampte met PTSS-klachten. De confrontatie met de verdachte op zitting kon hij nauwelijks aan (lees: "It's a Very Deep Sea").

Maar ook de jongen die voor moest komen voor een gewelddadige overval en die in tranen uitbarstte toen hij geconfronteerd werd met zijn vader die beloofde in de toekomst er meer te zijn voor zijn zoon... het maakte indruk op me, omdat ze samen leken te willen gaan vechten voor een betere toekomst. (lees: "Tomorrow (A Better You, Better me)")

Dan was er het slachtoffergesprek met moeder en dochter die in een zwaar verkeersongeval terecht waren gekomen... dochter voor het leven getekend en blijvend letsel, moeder nog steeds elke dag in angst nu ze zo van dichtbij had ervaren dat ze haar dochter bijna kwijt was. Moeder kwam nog steeds niet toe aan het verwerken van dat trauma. Maar samen vochten ze voor de toekomst. (lees: "Brother Sister")

En dan de jonge vrouwen die slachtoffer waren geworden van een viavia-bekende die zijn massagepraktijken op hen wilde oefenen voor zijn opleiding, maar in plaats van een nette oefensessie seksuele handelingen bij hen verrichte. Eén van de vrouwen had intussen een kind met haar partner maar gaf aan dat na het hele incident dat nog best moeite had gekost, omdat het gebeuren met de "masseur" van invloed was geweest op haar relatie. Met het kind kwam er ook weer meer toekomst, iets om voor te vechten.

Recent nog de man die voor moest komen vanwege het steken van zijn vrouw met een mes. Ze hadden samen jaren geleden twee zoons gekregen, en beide jongens bleken gehandicapt. Eén van de jongens was als tiener in 2017 komen te overlijden. Het wegvallen van deze jongen en de zorg om hem, had de relatie, die al jaren slecht was, verder verslechterd. De man was overspannen thuis komen te zitten en was totaal de weg kwijt geraakt. En dat ontaarde in een moment waarop hij de moeder van zijn kinderen met een mes te lijf was gegaan. Tijdens zijn voorlopige hechtenis was de scheiding verder geregeld. En op zitting, bij de inhoudelijke behandeling, bleek dat de ex-echtelieden, weer wat meer begrip en respect voor elkaar hadden gekregen. Ze hadden nog een lange weg te gaan. De omgang van de tweede zoon met zijn vader moest, als de man vrij zou komen, nog vorm gaan krijgen. Maar ik trof een vrouw die, ondanks alles wat haar was overkomen, in zag dat de band tussen vader en zoon in stand moest blijven en heel belangrijk was voor alle partijen. Als ouders, voor je zoon, samen vechten voor de toekomst. Ook als je samen niet verder wilt of kunt...dapper en ontroerend.

Het jaar is bijna om, het bericht dat mijn broer ziek is kwam bijna een jaar geleden. Het is duidelijk dat die immuuntherapie, weliswaar met de nodige complicaties, tot op heden aanslaat... ik klop het af, ergens onbewerkt hout in de buurt? Hij vecht voor zijn toekomst want hij is nog helemaal niet klaar met het leven. Ik heb zoveel bewondering voor hem. Hij is gedisciplineerd, doet alles stap voor stap, zit nog steeds bijna wekelijks, soms meerdere keren per week, kilometers op de racefiets, staat met vrienden in de kroeg, bezoekt concerten en kookt wekelijks een avond voor mij en zoonlief. Ik koester ieder moment... want ineens kan het leven dus op z'n kop staan...

2018, het was een vol jaar. Ja, ik heb een vol hoofd... ik hoop dat ik het tijdens de kerstdagen en met Oud en Nieuw wat leeg kan maken, voor mezelf, maar ook voor de mensen om me heen die me lief zijn, me erop hebben gewezen en het effect ervan ervaren. En 2019... stap voor stap, en beseffen dat je lief moet zijn voor elkaar en niet altijd maar meteen moet oordelen... iedereen die je tegenkomt vecht zijn eigen strijd...

Kijk en luister Pink - Nobody Knows
Kijk en luister Pink - Nobody knows (live)



Reacties

  1. Mooi. Dank voor dit persoonlijke relaas, en een heel goed en gezond 2019, voor jou en je dierbaren.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ontroerend, Gabriëlle. Dank voor je verhaal en alle goeds voor jou, voor je broer natuurlijk, je zoontje en alle anderen die jou dierbaar zijn.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten